Rrjeta e Dashurisė

Rrjeta e Dashurisė

Dite vjeshte

Nje rruge e shkrete….
shume gjethe te vyshkura shtruar
si nje qilim vjeshtor plot trishtim
nje ere e thate me perplaset fytyres
shume ftohtesi me sjell
Ne kete dite Tetori dicka ndodhi…
Se ndjej egersine e natyres pasi..
skutat e shpirtit tim jane ndezur
si vullkane te shumte, ku llava
si nje lum i marre merr cdo ndjenje
qe del perpara. Eeshte egersia, krenariae thyer
humbja dhe se fudni dashuria e lenduar. Pse duhet te
ndodhte, Pse?
Eshte pyetja qe me persekuton
qe nga momenti qe morra ate telefonate
e cila shkundi pemen e dahsurise sime te paster,
ku cdo frute ra pa jete ne tokene copetuar
nga korrupsioni imoral.
Ai ze me kumbon akoma, me ndjek me sy hapur, ne
enderr, kudo.
Ai njeriu qe i dhurova zemren time shpirtin tim,
kohen time, me theu ne bese. Mbylli me force librin
e dashurise sone pa pyetur, pa pandehur dhe gervishi
cdo kapitull te saj. Pse, pse , pse me kumbon si nje refren i forte Rocku qe kalon cdo limit me nje shpejtesi sketerre.
Dritherimat e trupit akoma i ndjej, qenien time
te shtypur ne nje imazh bardhe e zi e shoh,
kur ajo lajmeroi ne telefon, “I’m pissed at you!! Dont talk to him anymore!!!. Ishte sikur melodia e jetes sime u shkeput dhe cdo tingull ndaloi, qetesia therese nxiste me shume rrahjet e zemres qe po dilte nga kraharori si nje kal i terbuar, deshte lirine, hapesiren per te jetuar por ishte vone. Cdo gje u erresua, degjova zerin tim qe morri komande dhe mesazhin qe perpunoi, “Ypu deal with him as for me i am done with him long time ago!” Dhe mbyllja e receptorit me pas si nje akt i pakontrollueshem. Spyeta kush ishte, perse ma bente mua kete gjest por ishte nje femer e irrituar , e ere ne moshe, ndoshta adoleshente qe deshte te pronezonte dike qe une ejetoja dhe me perkiste mua per nje kohe te gjate.
Euforia u shnderruar ne dhimbje, lot pa fund qe merrnin me rrjedhen etyre gishterinjt e mi te ftohte nga era e cmendur kembet me conin ne drejtim te paditur, e rrisnin ritmin e tyre si ne nje gare ku trofeu do te ishte shkaterrimi.
Por une eksiha marr goditjen tashmeajo cngelej ishte perfundimi im. Sdija cte beja, imazhet e momenteve te kaluara bashke me shkonin si nje film pa muzike, pa ndjenje, lotet u zevendesuan nga nje ngurtesim, perqendrimi ne nje vend te caktuar dhe e vecuar nga cdo gje e gjalle rreth meje. Mneodja se telefoni do binte, do degjoja zerin e tij por intuita me kishte genjyer kesaj here, prisja buze krevatit si nje femij qe pret gjoksin e nenes te ushqehet por asgje…….. qetesia varr me tmerronte, me ritkhente ngjarjen e asaj dite. Mendja me punonte si nje formular shkencor duke kerkuar pergjigje, Pse ma beri keshtu? Cte kisha bere valle? Pyetje te pafundme qe me fusnin ne nje vorbull te pafund konfuzioni,une isha vetem, e dermuar, e lenduar por mbi te gjitha e thyer ne krenari. Mu thye ajo gje qe askush sarrinte ta prekte, ma burgosi, gozhdoi si nje krisht, e vari e dogji si nje Zhan Dark.

E doja? Jo, nese e doja sdo ta lija te lire. E adhuroja? Jo te gjithe qenien e tij mbase natyren e qeshur. Kisha nevoje per te? Po, ai erdhi atehere kur une dnjeja boshllek, desha nje fare ngrohtesie. Por cte jete valle qe me lidh me kete qenie kaq mizore, Ah po, raporti qe ndertuam qeshjet , lotet.
Serish jam vetem, e plagosur, carmatosur nga cdo imunitet social, shpirteror , shendetsor. me neveritet fjala “buke”, me neveritet akti “te qesh”, e urrej te ndjerit “gjume”, kam dal nga cdo faze njerezoredhe kam krijuar nje “guacke mbrojtese” qe eshte larg njerezve, jetes, eshte brenda dhe vetem brenda dhimbjes sime.
Kane kaluar 4 dite, zeri i tij akoma ska trokitur ne veshet e mi, tani cdo shprese po tretet, ai sdo marr kushedi nga eshte duke ecur, qeshur, folur, me ke? Ajo qe vret me shume eshte serish. Pse ma shperbleu keshtu, pse theu ate gje te shtrenjte te jetes sime. I dhurova shume kehsilla, ngrohtesi, vend ku te qante hallet dhe vjen nje dite si per ironi te fatit e ben zemren gure, me hedh tutje si nje leter pa vlere. Me kujtohet nata e fundit me te, thote te dua te dua pa rreshtur duke kafshuar puthjen time ne marrezine e pijes dhe e besoj me shume se cdo here tjeter por ploti i kesaj historie mbyllet, sperfundon si nje film Holliwoodian, happily ever after, por nje telefonate e shnderron nje lidhje kaq te bukur me shpejtesine e drites ne nje te shkuar. Ajo e shkuar akoma me ndjek pas si nje fantazme qe sgjen qetesi, duke me torturar ne lengimin tim dhe smund ta ngushelloj, nje perqafim ti afroj , se ajo jam une.
Jtea vazhdon dhe oret kalojne, dhe e di se rete do shkojne nje dite dhe dielli do ndricoj serish, por tek tuk ndonje pike shiu ne ajer do lag faqen time e do me sjell dhimbjen e nje dite vjeshte. Diten kur mu thye krenaria e bashke me te besimi tek njeriu….

Te duash eshte te vuash, por ska gje me te bukur sesa vuajtja per dashurine e paster e te sinqerte…….

Lamtumirė Dashuria ime…

Ne enderr si nje mankth me vjen. Qan, qesh dhe
luan me mua… Iken vjen pa me then asnje fjale. Tashme ke ikur… Por
kur do te vish perseri? Ndoshta neser…? Po nuk erdhe neser…?
Ndoshta pasneser… Dhe e di qe do vish dhe te pres me lot ne sy…
Vall me te vertet do te vish pa ikur perseri?! Ike duke me dhuruar
dhimbjen si kujtim… Edhe pse se doja duhet ta pranoja. Tashme vetem
per dicka te falenderoj… Se ti me mesove cishte dashuria.
Faleminderit per gjithcka, qofte dhimbje lot nete pa gjum gezime
dashuri… Nese svjen ne kete bote… Nje cope parajse do ta ruaj per ty
une
tani nuk e di se cpo ndodh pa ty qe nga dita e ndarjes sone lotet kane
zene vend ne syte e mi. nuk mundem ti ndal dot edhe pse e di dhuem mire
qe jane te pa merituar. me kujtohen shume gjera njehohesisht… shume
momente qe nuk mund ti harroj shume caste qe me bejne te vuaj. mendova
se ndarja do me bente te te harroja por nuk po ndodh aspak keshtu.
perkundrazi! ajo po me ben te te dua me shume po me shton me shume ate
mall te zjarrte qe kisha kohe qe e ndjeja. e di mire qe po mundohesh te
ndertosh nje jete te re atje… larg nga te gjithe nga gjithcka dhe nga
une.. te uroj me gjithe forcen e shpirtit te jesh e lumtur… ndoshta
kete fat te ka rezervuar jeta! por kur ti te jetosh ate jete te re kur
te kesh prane dike tjeter ktheje edhe njehere koken nga e shkuara… me
co njeher neper mend sepse kujtimi im nuk eshte vrases per ty… ajo do
te jete thjesht nje aventure e bukur e moshes! mos u mendo se sime bere
te vuaj aq shume as mos u pendo! rri e qete sepse une te dua me gjithe
shpirt e te kam falur gjithcka… vetem mendo se dikur kam qene e
shkuara jote se zemren time ta fala krejtesisht ty! do te ndihesha me
mire nese ti nje dite do te ndjeje pak nostalgji per ndjenjen tone
qofte edhe per nje cast te vetem. Vetem mendo se diku larg hapesires qe
na ndan eshte nje shpirt qe vuan per ty qe do te te prese perjetesisht!
eh! malli me ka mbytur… ne cdo cast me del fytyra jote. me kumbojne
ne vesh fjalet dhe premtimet e tua! ne cdo enderr me shfaqesh duke
buzeqeshur sapo zgjohem kuptoj se ishte thjesht enderr e bukur dhe me
pas trishtohem… qaj mbytem me lot se me duket sikur keshtu do te
kthej serisht por ky eshte vetem nje pretekst per te jetuar ne
genjeshtra per tu shmangur realitetit te hidhur qe po me shkaterron pak
nga pak. tani jemi vertdet larg dhe une prane kam vetem kujtimet e cdo
dite qe kemi kaluar bashke… prane kam vetem mallin qe me djek e
pervelon ashtu si llava e nje vullkani qe shkaterron cdo gje qe ka
perpara. ashtu dhe malli qe kam per ty nuk po me le te jetoj jeten time
me ben te hedh poshte cdol mundesi per te qene i lumtur… ndoshta
heren tjeter qe do te shihemi do te kesh ne krah dike tjeter dhe nga
une ndoshta sdo ti kthesh syte as
per te me pershendetur. ndoshta
do te kesh harruar se dikur kam ekzistuar ne jeten tende dhe kjo do te
jete tronditja qe do te me shkaktoje me shume dhimbje… e megjithate
une do te jem serisht ai qe do te shoh nga larg lumturine tende por
kurre nuk do te behem nje i trete ne lidhjen tuaj sepse ti ndoshta do
te ndjesh per ate pasion te mallshem qe me bere ta jetoj vetem ti…
une nuk dua te vuash e te ndjesh te njejten dhimbje te cilen dikur ma
bere ta jetoja… une do te kenaqem vetem me lumturine tende sepse
keshtu te pakten do te jem me i qete. duhet te mesohem me humbjen
tende, me idene se nuk od te jesh kurre e imja, por nuk mundem te te
mos mendoj qofte edhe per nje cast te vetem, sepse ti je kudo… ne cdo
lot trishtimi je ti, ne cdo cast dhimbje je ti… je kudo , ne cdo
pjese te qenjes sime, por teper larg dhe e pa arritshme… je thesari
me i cmuar qe nuk munda ta kem kurre, mbreteresha e mbreterise DASHURIA
ne te cilen nuk mund te jem as sherbetor… tani LAMTUMIRE pergjithmone
dashuria ime e paarritshme! “Lamtumire” dashuria ime e pamundur…

Rrjeta e Dashurisė

I kapur ngadale ne rrjeten e padukshme te
mendimeve te castit qe fanepsen heshturazi mbrapa gjesteve, fjlaleve,
shikimeve gati-gati te rastesishme detyrohesh te ulesh ne kolltukun
lekundes te ndjenjave. I corjentuar nga dicka qe te mungon ne menyre
therrese, te cilen per cundi nuk e ke patur kurre pyet veten si te ka
lindur ai zjarr I fuqishem qe vazhdon te zmadhohet.
Cfare eshte
valle ai zjarr cudiberes qe shperthen me nje furi mbinatyrore neper
vena duke te bere me te prekshem ndaj gjithckaje qe te rrethon, me te
larte nga ana shpriterore e rizgjuar me nje tjeter fantazi te
papermbajtur dhe plot nuance te reja? Sa shume te ndryshon ky zjarr, ky
rebesh yjesh renes ne kthjelltesine e nje nate fantastike vjeshte. Te
kap papritur duke te te lene pafjale , vetem me nje shije te embel mbi
muze dhe nje arome te kendshme ne hunde.
Valle kush e ndez kete
zjarr ? Ne vete apo…? nje moment, nje cast i vetem dhe gjithcka
ndyshon. Ashtu teper natyrshem pa asnje mangesi, pa asnje te mete.
Ndoshta vetem me nje. Njerzimi.
Valle njeriu eshte tpere primitiv
per te kuptuar, per te asimiluar per te jetuar kete ndjenje kaq te
holle? Disa kalojne ne hiperbolizim vetem te skeletit te gjymtuar,
gjyshem te zbehte, gjysem misterioz, pa [erkur kompleksitetin,
gjeresine apo thellesine e saj duke u perpjekur te shohin vetem ate qe
i mjafton atyre per te pare. Dhe nje moment cekulibri heshtin. Te tjere
te shtyre nga koncepte shtazarake dhe misherore bien ne degradim te
tejskajshem aq konfuz sa mjafton per mos e kthyer me koken mbrapa per
te ripare edhe nje here ylberin shumengjyresh qe katandiset ne nje cast
te shkeputur kohe bardhe-zi. Fakt eshte se kur perballemi me te duket
sikur asgje nuk mund te na ndihmoje. Duke filluar nga llogarite,
kompromisat, rruget e shkurta, arsyetimet filozofike, sociologjike,
llogjike, matematike, biologjike apo poetike. Asgje ! te pakten asgje e
kriuar nga mendja apo dora e qenies ‘me inteligjente’ qe esthe
vertetuar se egziston. Njeriu.
Supozimet jane nga me te shumtat, por
fakt eshte qe akoma kane mbetur ne stadin e supozimit. Disa teper te
thjeshta per tu besuar. Te tjera teper te kompikuara per tu kuptuar.
Ndoshta nje dite do te kuptojme me shume. “Pote germosh me thelle do te
gjesh uje ». Kjo etja jone per te kuptuar dhe ditur po na mban gjalle.
Por
a jemi ne gati per shpjegimine e saj ? Ndonjehere me duket se kjo bote
mbahet ne kembe nga fshehtesite. Po shpirti yne? Sa pikepyetje qe
lindin, rriten, fshihen neper skutat apo qoshet e erreta, diku ne mes
te absurdeve te jetes trondisin shpirtrat tane cdo dite? Cfare do te
ishim ene pa to?
Secili prej nesh ka nje lloj marifeti te tijin, per
tu shmangur te pakten disa momente nga ajo te cilen guxoj ta quaj
“mbretereshe te ndjenjave” pa u perpjekur te permbledh gjithe
madheshtine e saj ne nje emer sepse nuk egziston ende nje fjale e
tille. Ju zbuluat timin! Mos mendoni per tuajin se kam frike se do te
pyesni veten dhe per sa kohe mund ta perdorni?….

Histori Romantike

Dikush ka thėnė se jeta ėshtė njė ėndėrr dhe mė
e keqja fillon kur fillon tė zgjohesh. Zgjimi ėshtė vdekja e shpejtė
pasi ēdo gjė ėshtė iluzion.
Unė nuk e besoj kėtė.Mendoj se ne futim nė jetėn tonė ėndrra pa fund, pasione e iluzione. Ka raste kur eci nė
rrugė symbyllur duke i besuar instinkteve tė mia e pasioneve qė mė
shtyjnė nė rrugėn e jetės duke me dhuruar buzėqeshje e njė zjarr tė
brendshėm. Por unė jetoj vėrtet, ndiej .. nuk jam vetėm njė spektator
pasiv nė kėtė skenė botėrore.
Shekspiri e ka quajtur teatėr : njė iluzion pamor, mashtrim duke u shtirur si personazhe qė ndoshta nuk
ekzistojnė fare po ne mendojmė se ekzistojnė. Ai ka jetuar shekuj mė
parė kur pas maskave tė femrave nė teatėr fshiheshin meshkuj qė nuk
dinin asgjė pėr botėn e femrės. Ajo botė e errėt e fshehur pas mureve e
fustaneve tė gjatė e korseve mbytėse, botė e femrave kukulla qė linin
nė duart e meshkujve gjithēka:jetėn e tė ardhmen e tyre.
Po shpirti nuk blehet apo komandohet si njė makinė. Ka disa nyje qė prodhojnė
shpresa e iluzione tė cilat askush nuk mund ti drejtojė. Natėn kur
mbyllim sytė ne ėndėrrojmė pa i menduar ėndrrat, thjesht duam tė
qetėsohemi , tė shplodhim trupin e mesa duket vetėm mes ėndrrash mund
ta arrijmė paqen.
Njė buzėqeshje krijohet nė buzėt e njoma tė
trėndafilta tė njė foshnje kur lundron mes ėndrrash. Tė duket sikur
bota ėshtė mė e bukur, sikur sheh dritė kudo e yjet shkėlqejnė mė tepėr
atė natė, vetėm prej njė buzėqeshje tė pafajshme.
Kur mendon pėr dashurinė tėnde, atė qė do mė tepėr nė kėtė botė, atė qė tė bėn tė qash
e tė qeshėsh pėrsėri mes lotėsh, atėherė mendja jonė kalon si nė njė
paradė tė vėrtetat dhe iluzionet qė i ke hedhur si njė mantel kėsaj
dashurie. Asgjė nuk ėshtė perfekte nė kėtė botė asnjė person po
fantazia e ky shpirt i pabesueshėm qė njeriu e ruan nga dallgėt e jetės
si thesarin mė tė shtrenjtė, tė bėn ta besosh se idealja ekziston.
Realja me tė vėrtetat e hidhura lihet mėnjanė njė ēast dhe e vė kokėn
nė jastėkun e ndjenjave ..fillojnė tė krijohen imazhe tė thuren ėndrra
tė kėndshme e ti mbulohesh nga njė gaz i brendshėm qė vetėm ti e sheh e
ndjen. Edhe ajri bėhet plot aroma dhe sytė mbulohen nga njė mjegull
lulesh e ngjyrash gati tė tejdukshme, ylbere tė pafundta e dritė
ėngjėjsh.
Iluzionet tė pushtojnė zemrėn dhe aty ke gjithēka tė
nevojitet. Vjen dikush qė tė prek shpatullėn e tė pyet pėr diēka e
zgjohesh. Sheh se je ulur diku e ndien ndoshta ftohtė. Jeta ėshtė kjo,
zgjohesh nė njė moment. Mendja fillon tė punojė pėrsėri me llogjikėn
dhe zbarkon nė realitet duke mbartur pak nga ai gaz i brendshėm
lumturie. Flet e sytė tė shkėlqejnė, optimizmi tė jep njė dritė tė
purpurtė nė fytyrė. Sa e lehtė ėshtė tė ndihesh mė mirė , mjafton njė
dorė e vogėl iluzioni.
Pėrfundimisht jeta tė duket jo aq e keqe.
“Unė qenkam I lumtur e nuk e dija?”-pyet iluzioni yt, ai zėri i dytė qė
ēdokush e ka brenda vetes.
Ne jemi ujė, ajėr dhe ėndrra. Formula
sekrete e krijimit tė njeriut. Sa i thinjur dhe i hidhur ėshtė ai
shpirt i zbrazur nga ėndrrat.
Fantazia vdes kur njeriu e dėbon vet dhe atė njėēik qė i mbetet brenda e vret me trishtim realiteti.
Por jo gjithmonė vret realiteti. Ai tė dhuron shpresa. Hirushja e
Borėbardha na kanė ndjekur nė fėmini me atė moralin e fitores sė tė
mirės mbi tė keqen dhe ne ndjekim kėtė fill duke menduar: “Po, dashuria
fiton mbi urrejtjen, e mira mbi tė keqen, pse jo?”
Jeta ėshtė kaq e bukur sepse ka larmi. Ka hidhėrim po ka dhe gėzim, ka tė qara po ka
edhe tė qeshura, ka hije po edhe dritė, ka pleqėri e vdekja po ka dhe
fėmijėri e jetė.
Jeta njė zhurmė midis heshtjes ka thėnė Isabel Allende.
PO
njė zhurmė plot tė papritura, iluzione nėn diell e pluhur yjesh. Nėse
guxon jeto shijo pluhurin e yjeve, kupat e ėndrrave piji deri nė fund e
lėsho njė pasthirrmė kėnaqėsie, trego ēfarė ndien e ndaje lumturinė.
Lumturia ėshtė njė krijim i bukur i njeriut. Ka shume zhurmė brenda, shumė
energji shumė fjalė tinguj shumė botė. Pihet nė doza tė vogla e ndarė
mes njerėzish se e tėra njėherėsh tė vret. Shpirti i njeriut ėshtė aq i
pafund po zemra ėshtė kaq e dobėt , kjo shoqeri ndan ēdo gjė: dashuri e
shpresė.
Njė pikėz tė qeshure bėn dy buzė tė tjera tė hapen, njė ėndėrr e treguar me pasion frymėzon ėndrra tė tjera.
Pak zhurmė krijon zhurmėn tjetėr nė kėtė jetė.
Sa i bukur zinxhiri i jetės, shkon pafundėsisht e rikthehet pėrsėri te ne.
Jeta e njeriut: ujė, ajėr e ėndrra tė veshura nė iluzione e ndjenja… Sa pak kemi nevojė pėr tė qenė tė lumtur!