matildamoj |
|
| Takimet e Mesnatave
Hap deren e dhomes time dhe pa u menduar hyj
brenda. Gati-gati ne menyre instiktive. Ajo eshte gjithcka qe mund te
kerkoj tani ne keto momente. Nje vend i gjithi i imi ku mund te qendroj
i pangacmuar dhe i vertete. Skuta ime e erret, ku nuk egzistojne
ngjyrat apo dritat. Gjithcka atje eshte e njete, pa ndryshime. E erret
per mos u dukur copat e korraces time kur bien poshte pa zhurme. I
zbuluar nga cdo mburoje por i sigurt, me ndihmojne te ec perpara per
mos u perplasur neper qoshet e zhvendosuar nga imagjinata ime. E erret
per mos u ngacmuar nga gjithcka qe me rrethon pa zhurme por qe
gjithashtu ben hije kur ndodhet ne drite.
Dhe keshtu hyj brenda duke
terhequr zvarre kembet qe i ndjej te shkeputura nga pjesa tjeter e
trungut. Mbyll deren me ngadale dhe filloj renien ne vorbullen e
fuqishme te boshlleku qe me pushton. Nen efektin e kesaj gjendjeje
clirohem nga gjithcka dhe forca e rendeses pushon se diskutuari me
muskujt e mi. Tani mund te shoh pa patur nevoje te hap syte. Shoh vetem
ate qe duhet te shihet dhe perseri bije dhe bije duke cliruar cdo pike
mbeshtetjeje. Tani ehste qetesi dhe frymemarja ime me ben shoqeri dhe
kur cdo paterice largohet prej meje, renia shnderrohet. Tani trupi,
mendja, shpirti nuk jane me te mite. s’kam pse prek, pse nuhas, pe
shijoj sepse tani nuk jam vetem. Ajo qe kam kerkuar eshte me mua. Ne
mua.
Jashte vetes sime tani udhetoj i cliruar dhe shoh trupin tim
tek mbyll syte te shkoje poshte. Sa cudi! Gjithcka tani shkon poshte.
Mos valle bota ne nxitim e siper ka ngaterruar kah? Sa cudi!…
|
| | |
