| Dic mendoja e veshtrimi ulej aq rende jashte dritares
e atje pikerisht jashte neper sy me shfaqeshin perpara duke rrjedhur rreke pikate shiut.
Ai me dukej i lodhur se reni,
e brenda tij thurrej ngadale brenge shpirtrash qe jehojne larget,
por brenda vetes ndjej se dicka me perpelitet si nje e pagjumur qe s'do ta zere gjumi kurre.
Ndoshta ne te vertet isha une e lodhur brenda vetes,
ku ndjej mall, kaq mall...........
E shoh tek lind e rritet brenda meje, dhe ngadale me can shpirt e mish
pak e nga pak e do ta shoh imazhin e tij si hije perreth vetes qe me rrenqeth me eren e ngrohte te tij,
e une vuaj, vuaj qe dua vec te ulerij e me vone te zhdukem ne te kaluaren........... dikur.....
Sado qe mundohem ta shoh veten diku,
shoh se shpirti prape djeg mall e permallime tek largohet......
edhe me , e une shoh silueten e asaj ne padukshmeri.
Mundohem ta heq pak mendjen dhe rraskapitur dua te fle, e te pushoj, e mbitegjitha s'dua ta shoh fytyren e tij,
por ai kthehet prape e me mbulon shpirtin me nje mall te ri ne cdo agim te nje dite te re.
Do te lodhet ndonjehere ky mall ne shpirtin tim e ta zere gjumi perjete?
E di qe kjo pyetje e ka pergjigjen brenda meje e une mundohem ta heq e ta flak tutje, ate qe tashme eshte bere pjese e nje shpirti te gjore,
struktura e te cilit do te varroset perjete.
Valle pak meshire per mua nuk ndjen, por nete kunderten me rehatohesh pertueshem, e vjen e ulesh brenda meje aq rende e plote jete?
Ktheje ti o mall fytyren tende atje larg, atje tej horizontit blu,
e te lutem gjej pasqyren tende atje tej,
e mos u kthe prapa por vec ec drejt e mos u kthe
me kurre...................
E qielli derdhi poshte ate shiun atje jasht dritares,
e malli si degjoi fjalet e mia por atje ne horizontin blu shkruajti:
" Do Te Vij Prape".
|
