LEONORADURRESI |
|
| Jam ulur prane dritares, jasht filloi te bie shi. Kam menduar shume per ty keto dite dhe mund te them qe me mungon shume. Sa shume mendime me vijne ne koke dhe sillen rrotull, eshte kujtimi yt. Shpesh me duket sikur do hysh ne dere me buzeqeshjen tende si te mos kishe kikur kurre. Por ky iluzion iken aq shpejt ashtu sic vjen dhe kthehem ne realitet, nuk je ketu dhe nuk do jesh me.
Faji dhe pendimi me ndjekin. Perse, eprse nuk te thash sa shume te doja?
Sot je shume larg meje. Deshiroja shume te merrja doren tende dhe te ulesha bashke me ty, pa thene asnje fjale me goje dhe te thosha gjithcka me zemer. Ne fakt me jep ankth kjo largesi, po te mundja ne kete moment do isha ne krahun tend, te te thosha qe je shum i rendesishem per mua dhe qe te adhuroj.
E di se pse nuk ta kamm thene asnjehere? Pergjigja eshte e thjeshte: sepse mendoja se ndoshta fjalet ishin teper.
Po vuaj shume nga ikja jote. Me dhemb ne shpirt qe nuk jam afer teje dhe per me shume sepse nuk te thashe kurre se sa te doja, prandaj dhe sot e shkruaj kete leter.
Kam nevoje te qaj, te shfryj, sepse nese vazhdoj te dukem para te tjereve sikur jam mire, sikur asgje nuk me preokupon, trishtimi, qe me hap nje boshllek e me thelle ne shpirtin tim, do me shkaterroje.
Perse nuk kthehesh tani? Kam nevoje per ty per te vazhduar te jetoj.Do isha shume e lumtur po te mund te shihja perdite pasqyrimin tim ne syte e tu, te degjoja zerin tend qe te shqiperonte emrin tim, te thithja ajrin qe thith ti, vetem me keto do ndjehesha mire dhe te siguroj qe do ndihesha i lumtur.
Nese e lexon kete leter, do ta shohesh se cdo fjale e shkruar ne te eshte nje lot dhe nje frymemarrje dashurie per ty(megjitehse e di qe nuk ke per ta lexuar kurre).
Sa mire do ishte sikur ta ksiah shkruar me pare kete leter, sepse nuk ddo ikje pa e ditur qe te doja shume.
|
| | |
