poezi te ndryshme te bukura

Tė shikoja por s’te prekja dot, te enderroja por ajo ishte veē njė ėndėrr, qaja por lotet e mi nuk ishin gjithēka pėr ty… Ti ndonjėherė veē shikimin hidhje, por mua s’me mjaftonte kaq, nuk e di ti se ēdo tė thotė te perkedhelesh nga njė vėshtrim qe derdhet ne rrezet e arta qe kembehet papritur ne njė plumb te zymte. Qe prej asaj ditė qe sytė e tu nuk me ngrohen me, me rreset e tyre dhe goja jote pa pikė meshire mė tha “S’te dua” kėtu ka qenė veē dimer pėr mua. S’me mbeti veē te gelltisja helmin e poshterimit dhe te thyerjes se dinjitetit. Dhe e gelltita… Jetoja mes njerzve qe me tregonin realitetin, por unė valle pse nuk e kuptoja...?! Aq shumė te doja sa i duroja gjithė indeferentizmin e supreioritetin tėnd... Unė behesha xheloz pėr ty... Tė puthja, te ledhatoja ne ėndėrr dhe kthehesha edhe njė herė te fundit pa ikur larg… (E di si mund te harroj, kur un jetoj me ty, ti je njė pjesė e qenies sime, ai cep i zemrės qe pikon lot e helm, ajo qe perkedhelet njė shikim rastesor qe ndodhta s’ėshtė pėr te dhe asaj i duket bota. Ndiej se jam pre e ndienjave mizore qe arrij te dua ty: personin qe doshta qėndron mbi te tjerėt, por realisht nuk ėshtė e imja, pėr tė mos thėnė fare…). Tani e ndiej se kjo s’ka pėr te ndodhur me kurrė sepse shumė shpejt ti do tė jesh larg meje, diku ne njė cep te zemrės do tė jet shkruajtur emri jot dhe dallget e kujteses nuk do ta fshijnė atė kurrė madje do ta thellojne me tepėr atė plage… Ndoshta njė ditė te largėt do tė kujtohesh dhe ti pėr njė njeri qe te deshi ty me shumė se gjithė jetėn e vete dhe ti me njė iniferentizem as njė “ckemi” nuk devijoje ti thoshe. Ti pertendon se je njeri me ndienje dhe logjike por ne te vėrtetė ndienjat te mungojnė, ti shkruan shumė pėr dashurinė, zhgenjimin, genjeshtren por ne te vėrtetė ti se di sec do tė thotė tė duash njė njeri, ndoshta do tė mendodh qe dhe un qe pretendoj njė gjė te tillė nuk e njof, por un te siguroj se nuk ėshtė kėshtu. Dhe ne qoftė se ti do tė kishe te paktėn njė fije ndienje nuk do tė tregoheshe personia egoiste dhe inteligjente. Ty s’do tė vinte pak keq sikur personi qe ti adhuroje me shumė ne kėtė botė te iki ne njė cep tjetėr diku larg dhe ti pėr njė muaj te fundit as tė mos flasėsh! Mua po! Me vjen shumė keq pėr vehten me njė person insensible por ndoshta do tė vij njė ditė qe dhe mua te me buzeqesh fati, tė mos lotoj me pėr njė person qe me perbuz qe te arrij dhe un te ndihem I rėndėsishėm. Nuk e di se cme pengon temos afrohem te qėndroj larg teje ne kėtė muaj me gjithė se dėshiroj krejt te kundėrtėn ndoshta e ndiej qe nuk do tė shikoj me ose ti nuk do tė me kujtosh ose te me fshish nga kujtesa jote e un do tė iki nga ky vend me njė plage e helm ne zemėr qe do tė pikoj veē lote, hidherim e trishtim… Ndoshta kerkoj te pamunduren por jo s’besoj, un kerkoj veē ty, qe tė jesh teresisht e imja veē pėr pak ēaste te jetoj veē me ty e te kap qiellin me duar. Po kjo thua ti nuk ekziston! E un vazhdoj te kerkoj ty ne endra qe jan njė infinit larg realitetit. E sa largohem prej teje e ndiej mungesen e filloj qaj si femij, pa e kuptuar arsyen e motivin?! Tė shikoj ty kudo te mbaj diku brenda meje se aty je veē e imja, e kerkoj te largohem pėr tė mos dashuruar me, pėr te harruar dhe vreh se me shumė te dua se e di qe (pėr pak s’do tė shoh me, ndoshta e vetmja gjė qe mė ka ngelur) dhe jetoj akoma me iluzione... N.q.s do tė shikoj ndonjeher pas shumė vjetėsh ta dish se nuk do tė harroj madje do tė pėrjetoj te njėjtėn gjė qe ndieva ditėn e pare kur te pashė dhe u dashurova me ty si asnjeher me pare “Tė dua” e s’do tė harroj e urrej kurrė, kudo qe te jem ti do tė jesh njė pjesė e imja dhe do tė jetosh me mua, se REALITETI dhe LUMTURIA jan shumė larg