durrsaku |
|
| Ti, vjen i buzeqeshur, i heshtur
dridhesh, fjalet tė mungojne,
mundohem tė tė them tė qėndrosh,
por kot, fjalėt ngecin dhe sdalin dot.
Jam lodhur nga pritjet e gjata
tė cilat mbarimin nuk e kane,
po mė ēmčnd thjeshtesia jote,
tė dua mbi gjithė gjerat e kesaj bote.
O enderr, o enderr mos me mundo,
aty ku ke mbetur vazhdo,
enderr eshte edhe vete jeta,
e unė jam larg, shume larg nga e verteta!
Mė shumė enderr se jete
pritjet e gjata kane,
sa shume mallengjehem kur zgjohem,
se ty nuk te kam prane!
|
| | |
