| E vetme jam ne kete vend,
e merzitur dhe e pikelluar,
Nė thellesine e shpirtit
e tera e perveluar.
Vetem, pa askend prane,
shume sy mua me pane,
por syrit tend te shkruar
asnje, jo, nuk i ngjan.
Shume fytyra me buzeqeshen,
por edhe kjo ishte e kote,
se buzėqeshjes tėnde te embel
s’i ngjan asnje ne kete bote.
Vazhdoj te jem vetem
me kujtimet qė mbeten,
unė ende po te kerkoj,
tė verteten s’mund ta mohoj.
Vetem, jo, nuk jam
nė zemėr ty te kam,
do tė vazhdoj te te dua,
vetėm ti, je pėr mua.
Kjo ere e lehte qe po fryn
flokun po ma ledhaton,
valėt e detit qe para meje vijne,
kujtimet tona s’mund t’i shlyejne.
|
