Pėr shkak t’pidhit, e humba punėn!

Pėr herė tė parė shkova tek tezja nė fshat, pasi mbarova maturėn. Jo pse unė dėshiroja, por ishte propozim i mamit, sepse ajo i mati e i ēmati gjėrat dhe mė nė fund mė tha se kėshtu duhet tė bėhet.
- Bijė... nuk ka rrugė tjetėr. Pasi babai fitoi njė pushim nė det nga firma, ku ka tė drejtė tė shoqėrohet edhe nga bashkėshortja, domethėnė nga unė, pse tė mos e shfrytėzojmė. Ashtu-ashtu, ne nuk do ta shihnim detin me sy, prandaj shko ti nė fshat tek tezja, derisa ne tė kthehemi – me tha nėna, e cila ishte e gėzuar tej mase pėr mundėsinė qė ia kishin ofruar nė firmė babit.
Ndonėse nuk ma kėnda, u desh tė pranoja qė tė humbisja nė atė fshat tė largėt dhe malorė, ku as dreqi nuk bėnte vezė.
Tė nesėrmen u bėra gati dhe u nisa pėr nė fshat, bashkė me njė shoqen time tė klasės, me tė cilėn isha katėr vite rresht nė njė klasė nė gjimnazin e qytetit. Prania e saj dhe fakti qė edhe atje do tė rrinim bashkė, paksa ma lehtėsonte mėrzinė. Unė nuk isha vajzė qė kėnaqet me pula, lopė, kuaj etj. Por, pėr mua ishin dy gjėra qė i bėja me kėnaqėsi; mėsimi dhe dashuria. Edhe nė shkollė mė njihnin si nxėnėse tė shkėlqyeshme, por edhe si “pidh i fortė”, siē i dėgjoja djelmoshat tė komentonin pėr pamjen time.
Pikėrisht kėto komente tė djelmoshave mė shtynė qė tė mendoj edhe pėr jetėn seksuale, pėrpos mėsimit, tė cilit i pėrkushtohesha tej mase. Njėkohėsisht, pamja dhe forma e trupit tim, e cila pėrcillej me njė bukuri tė pa rezistueshme, mundėsonin qė edhe profesorėt tė mė vardiseshin, se jo vetėm nxėnėsit.
- Ja, kėtu banon tezja jote... Natyrisht edhe unė kėtu banoj, por shtėpitė nuk i kemi aq afėr – mė tregoi me gisht Liria, shoqja ime e klasės, derisa minibusi iu afrua fshatit.
Ishte njė fshat piktoresk, por i humbur fare nė dynja. Nuk e kuptoja se si jetonin kėta njerėz nė njė vendbanim kaq tė vogėl dhe kaq larg nga qyteti. Me t’u paraqitur nė oborrin e tezes Hanemsha, vėrejta se ajo mbytej nga punėt e shumta qė kishte. Nė njė qoshe lehte njė qen, diku mė larg pėllisnin lopėt, kudo nėpėr oborr shėtisnin pulat... Tė gjitha kėto kėrkojnė pėrkujdesjen e njeriut.
- E mjera tezja, sa shumė punė po bejka kėtu – mendoja nė vete.
U desh qė disa herė tė thirr emrin e saj, pėr t’u paraqitur ajo mė nė fund para syve tanė. Ishte e veshur me ca rroba tė pista, me tė cilat punonte nė ahur. Me trup dukej e mirė, por edhe fytyra i dukej e bukur, por shumė e skuqur. Ajo nuk bėnte grim dhe dallavere tė ndryshme, sikurse ne nė qytet, por ishte krejt natyrale.
- Pa shihe, pa shihe se kush mė ka ardhur... Ahaaaaa... E ke harruar krejt tetėn moj Shkurta – fliste teta Hanė, derisa afrohej.
- E po... E din ti moj teta se sa obligimet i kemi ne nė qytet! – desha tė arsyetohem, sepse vėrtetė kurrė nuk kisha shkelur pragun e saj.
Rrethanat kanė qenė tė atilla qė nuk ndiqeshim edhe aq fort. Megjithatė, i yti kurrė nuk mund tė harrohet. Kurė-kurė, pa ia shkelur pragun, nuk ke qare.
Tezja na ftoi brenda, por Liria nuk pranoi. Mė premtoi se do tė vij pas ca orėsh me njė shoqe tė saj, e cila nuk kishte ndjekur shkollėn e mesme, por qė fillimisht e ka obligim tė paraqitet nė shtėpi me kohė. Kėtė e kishte rregull shtėpiak, e qė ēdo shkelje do t’i kushtonte shtrenjtė.
- O zot... Ēfarė regjimi paska kjo – mendova pėr njė ēast nė vete.
E vėreja edhe nė shkollė se si rrinte kokulur dhe nuk argėtohej sikurse ne qė jemi nga qyteti. Nuk e kuptoja fare kėtė mėnyrė tė jetės, edhe pse e dija qė secili do tė pajtohej, nėse nuk do tė kishte rrugėdalje tjetėr.
Pasi i shkėmbyem ca llafe me tetėn, ajo mė tha se mund tė pushoj pak, sepse rruga ishte e mundimshme pėr mua, ndėrsa ajo do t’i pėrfundoj ca punė rreth kafshėve. Nė ndėrkohė Liria erdhi me shoqen e saj dhe mua mu qelėn pak sytė. Mbetėm tė vetmuara nė njė dhomė, unė, Liria, dhe shoqja e saj, Genta, e cila qė nė fillim mė pėlqeu. Ishte njė vajzė e pashme, me trup bombastik, fytyrė tė lezetshme dhe sy tė shkruar, qė i qitnin xixa. Shihej qartė se kjo ishte copė e gjysmė, prandaj nuk ia kanė lejuar shkollimin, sepse do tė bėnte kėrdi nė qytet.
- Pėrshėndetje mike... Uaaaa, ēfarė cope... – me foli Genta, e cila dukej tė ishte e lirė dhe mjaftė llafazane.
- Pėrshėndetje Genta... Besoj se nuk kamė nevojė tė prezantohem, sepse Liria mė ka zėnė ndonjėherė nė gojė gjatė bisedės me ty, a po jo? – i thash, duke u munduar tė paraqitesha sa mė e ftohtė pėr fillim.
- Po si, po si... Mė ka treguar se je pidhi mė i mirė nė shkollė! – ia tufi ajo, pa fije turpi qė po fliste mė dikė qė pėr herė tė parė e takonte.
- Mos ia zė pėr tė madhe... Genta ėshtė e tillė... Gjynah qė nuk pati mundėsi tė shkollohej – ia priti Liria.
Pavarėsisht shprehjeve tė saj, Genta disi mu fut nė zemėr menjėherė. Pėr herė tė parė mu ngjall njė dėshirė qė ta pėrqafoja njė femėr, tė rrija bashkė me tė, tė shtrihesha nė shtrat dhe tė flejė e mbėrthyer pėr trupin e saj. Ajo, sikur mi lexoi mendimet dhe mu afrua e mė pėrqafoi, sikur tė ishim njohur me vite tė tėra, por qė njė kohė nuk jemi parė. Pėr njė ēast mė puthi ėmbėl nė qafė, pastaj nė faqe, kur njėra prej puthjeve ishte fare pranė buzėve.
O zot... sa shumė e kam pėrmbajtur veten, kur nė atė ēast dėshiroja ta puthja nė gojėn e saj tė lėngshme dhe shumė simpatike.
- Mezi kam pritur tė tė shohė, sepse Liria mė ka folur shumė pėr ty. Mė ka thėnė qė djelmoshat lėpiheshin sa herė tė shikonin, ndėrsa profesorėt gjatė shpjegimeve, sytė i mbanin shpesh tė ngulitur nė trupin tėnd – fliste Genta, ndėrsa unė vetėm i shikoja buzėt e saj se si lėviznin ėmbėl.
- Mė folur kah del shpirti, edhe ti s’po ma lėshojke rrugėn ė?!... Mė ke mahnitur edhe me trup edhe me bukuri, por edhe me aftėsi komunikuese. Nuk e mendoja qė njė femėr fshati mund tė jetė kaq inteligjente dhe e fortė – i jepja komplimente Gentės, tė cilat vėrtetė i meritonte.
Ishte femra e parė qė mė bėri tė mendoj pėr njė aventurė, ndryshe nga qė kisha pėrjetuar nė qytet. Nuk e kuptoja vetėn se pse mė lindi kjo dėshirė.
Se edhe Genta e dėshironte kėtė, u vėrejt qartė. Sikur mos tė ishte Liria me ne, ajo do mė vėrsulej menjėherė nė pėrqafim dhe puthje. Kėtė e dėshiroja edhe unė, por se mė duhej tė paraqitesha mė e matur.
- Mė falni, sepse mua mė duhet prapė tė shkoj nė shtėpi... Kthehem pėrsėri, mos u merakosni – tha Liria, e cila dukej se e kishte kuptuar qė ishte e tepėrt nė mesin tonė.
U mundova ta bind qė tė rrinte, ndėrsa arsyetohesha se pse me kėtė Gentėn flisja mė shumė se me tė, por Liria ishte mike e mirė. Ajo dinte tė sillej nė ēdo situatė dhe nuk hidhėrohej, edhe nėse i thoja se duhej tė mė lente vetėm me ndonjėrin nga djemtė e shkollės.
Liria doli, ndėrsa teta Hanė ende merrej me punėt e saj nė ahur. Mbetėm tė vetmuara unė dhe Genta nė dhomė. Sapo u kthyem nga oborri, ku e pėrcollėm Lirien, Genta mė shikoi nė sy duke u buzėqeshur ėmbėl dhe i shtriu krahėt.
- Eja e dashur tė tė pėrqafoj pėrnjėmend, sepse ai pėrqafim para syve tė Liries ishte fals – me tha kuēka fshatare, duke ma mbėshtjellė belin me krahėt e saj tė gjatė.
Sapo mė shtrėngoi, filloi tė mė puthė nė faqe disa herė, por qė gjithnjė e mė shumė i afrohej gojės sime. Nė njė moment, sikur njė hajdute dhe me shpejtėsi tė madhe mė puthi direkt nė buzė. O zot sa shumė mė joshi, sa qė edhe unė e putha atė nė buzėt e shijshme katrore. Kjo i mjaftoi asaj qė ta pėrsėris kėtė, por qė me mjeshtėri diti t’i shndėrroj ato puthje nė ndjenjėn epshore, e qė edhe trupi filloi tė dridhej.
Pa vetėdije, ia mbėshtolla belin e hollė me muskulaturė tė shtrėnguar, duke e pėrkėdhelur ngadalė dhe me shije. Mė pas i futa duart nėn bluzėn e hollė, pėr t’ia prekur lėkurėn e bardhė si bora, e cila kurrė nuk ishte ekspozuar nė diell.
- Uhhhhh... Sa e bardhė qė je... Ta ha krejt trupin – i thash nga ndjenja e kėnaqėsisė dhe dėshirės qė ta kisha krejt lakuriq nė shtrat.
- Mi kap cicat e dashur... Mi shtrėngo... Shijoi se sa tė forta janė – mė urdhėroi Genta, veprim tė cilin menjėherė e bėra.
Sapo dora i preki gjinjtė e njomė tė Gentės, mu shfaq njė dėshirė e pa rezistueshme qė t’ia thithė majat. Ishte kjo njė pėrvojė e parė pėr mua, por njėkohėsisht edhe dėshirė e flaktė, e cila kurrė mė parė nuk ka ekzistuar nė kokėn time.
- Oooohhhh... Thithi e dashur... Shtypi... Ndrydhi se janė tė kallura – gjėmonte me zė tė ulur Genta, nga frika se do na dėgjonte teta Hanė.
Nuk e kishim problem, nėse dikush do tė na hynte nė dhomė, sepse ne ishim nė katin e dytė tė shtėpisė, ku shkallet pėr tu ngjitur lartė ishin jashtė dhe shiheshin nga dritarja jonė.
Edhe pėr njė kohė kemi qėndruar nė atė dhomė dhe, pasi teta kishte mbaruar punėt dhe u ngjit nė dhomėn tonė, ne vazhduam muhabetin, e pėrfunduam edhe darkėn dhe tetės ia komunikuam dėshirėn tonė.
Ishte njė ide qė unė tė shkoja tek Genta pėr tė fjetur, sepse atje do tė argėtoheshim mė mirė dhe mė lirshėm. Ajo kishte kushte mė tė mira nė shtėpi se sa teta Hanė, e cila nuk e kundėrshtoi idenė tonė.
E tani, besoj se do e merrni me mend se si kemi kaluar te Genta gjatė natės. Megjithatė, ju premtoj se do ju tregoj krejt historinė ndonjė herė tjetėr.