| Dasma e kusherires time me gezoi pa mase. Po kaloja muaj te merzitshem dhe martesa e goces se dajes, vertet qe erdhi ne kohen e duhur per te prishur monotonine. Sigurisht qe nuk prita oren e caktuar ne ftese, por shkova shume ore me pare, per t’u perzier me gjallerine e pritjes. Pasi u takova me gjithe te njohurit, pashe te me zgjatej nje docke mrekullisht e bukur, me gishta te holle e te gjate, me thonj gati te fildishte regulluar me nje manykir qe skishte asnje dallim nga shkelqimi origjinal i thonjve, vetem se disa cerka vertet te bukura, e benin gati te persosur.
E kapa ate dore te zgjatur me nje pakujdesi qe nuk e mendova se do ndodhte, e teksa e shtrengoja ndjeva nje fergellim gati djeges dhe nuk arrita te kuptoj, ishte i dores time, apo i dores se saj. Instiktivisht cova koken, duke pershkruar me pare bustin femeror, per te shtangur para dy syve vertet te rralle. Hutimi ishte me sa duket total, sepse ne cast goca e dajes qe po behej nuse, nderhyri:
- Juxhin, kjo eshte Pavlina, kusherira e mamit, nga qyteti N.
Duhet te me kene vizatuar tiparet nje buzeqeshje, me siguri idioteske, sepse vura re si ne mjegull, buzeqeshjen ne fytyren e saj. Ne pak sekonda qe munda te mbaj syte drejt, ajo fytyre mu duk si nje parcelez e vogel nga kopeshti i Edenit… Per fat, takimet kishin mbaruar me te, dhe une, per t’u qetesuar, shkova u ula diku ne nje cep te lire. Por ishte krejt e kote, qetesia ime kishte pesuar goditje te rende, dhe me sa duket dasma e kusherires nuk do ishte nje dasem nga ato qe harrohen pas se shtunes. Mbremja erdhi, per cudine time, shpejt. Ndoshta nga se truri im i goditur, kishte nisur matjen e kohes me nje tjeter pike referimi. Me dukjen dhe zhdukjen e saj te here pas hereshme, neper dyert e shumta te viles trekateshe te dajes tim. Shikoja me fragmete pjese te belit te saj, here floket e saj ne ndonje dritare, here pjese te kofsheve te saj tek ngjitej shkalleve me pune te ndryshme, here bythet e bukura te kercyera, qe ravijezoheshin pas fustanin nen ere.. Ndersa shikimi i saj ndjeja tek endej ne eter si nje vale qe percillte magji.
Mbremja filloi e zhurmeshme, sic ndodh rendom fillimisht ne dasma. Oborri ishte I madh dhe, vende vende, I ndare me dredheza, duke krijuar disa labirinthe te vegjel, qe s’di pse ishin gati te pandricuar. Nje mendje e shkathet, me sa duket kishte menduar per ciftet. Nuk ndjeja piken e deshires te cohesha e te kerceja. Dasma po afronte kulmin e saj, dhe une ndihesha I dhene pas veres se mire, qe po me pushtete trurin si nje zjarrmi e larget, e ngadalte, po kembengulese. Befas mbi sup ndjeva nje prekje te lehte si prej gjetheje, dhe instiktivisht ktheva koken e lodhur. Ishte ajo… Sic duket nuk I lashe kohe te thoshte dicka, nga qe brofa vrullshem dhe buzet e saj mbeten te zgjutura, duke ndrydhur brenda tyre, kush e di c’fjale. Magjia ndodhi. Ajo hapi krahet dhe ne pak sekonda une u ndjeva I pershkuar krejtesisht nga nje shkulm gjaku qe nuk me ngjate aspak imi, aq I pervelimte qe.
Thuaj se vetetimthi, jashte cdo ritmi te zakonshem ndermjetes, dora ime indjeu ferferimen e nje cope fustani gati cipe lekure, ne belin e saj, pikerisht aty ku dallohej e lehte si gjurme meteori, ravijezimi I breckave te saj. C’far ngjyre mund te jene?, me shkrepi befas ne koke kjo pyetje. Pata nje dridhje instiktive te dores se djathte. Pavlina, keshtu quhej pra, me sa duket e lexoi deshire timen per t’u afruar, dhe ne cast ndjeva gati ne gushen dhe ne kraheron tim te zberthyer, frymemarjen e saj, a ndoshta nje puhize qe frynte prej lulesh te papara e te padegjuara me pare, te gjata sa ajo vete. S’mund te thoshja asgje, e me sa duket, as ajo s’mund te thoshte asgje. Thjesht vertiteshim ne rethin e madh te njerezve.
- Ej, ju rinia, pa na hapni pak vendin! Kaloni te kthinat, - u degjua befas nje urdherim shpetimtar.
Nuk reagova. S’isha fort I sigurte nese perbenin ende rini, 38 vitet e mi, krahasuar me 22 te sajet. Pavlina, me nje manover te lehte si prej fluture, me terhoqi ngadale dhe me ritemin e muzikes. Per pak sekonda ishim pas kthinave te ndara me shkurre kacavjerese. Ciftet aty ishin te rralle dhe ceshte me e rendesishme, ne kushtet e nje gati erresire, secili I dhene pas qejfit te vet. U ndjeva ngushte, keq. Mund te me kishin pare sy te njohur. Ndoshta edhe Pavlinen. Vera ne kesi rastesh eshte nje aleat mjaft nxites. Aty per aty harrova ku ndodhesha. Dhe as me behej te pyesja per c’mendonin te tjeret. Me sa duket kete Pavlina e dinte me mire se une. Ajo menjanoi koken e saj te magjishme, dhe era e lehte ia hodhi floket ne qafen time. E kisha afruar fare pa dashur, fare pa kuptuar. Frymemarja e saj tani ndihej fare, fare afer. Gjuri im fillimisht, pastaj kofsha ime, futej mes kofsheve te saj nen nje ritmike cmendese. Pavlina nuk terhiqej me prej kesaj prekje. Ritmi I muzikes, tani s’kishte asnje efekt per mua dhe per te. Thjesht lekundeshim me kofshet te ngjitura. Pak sekona me pas, edhe gjoksi I saj e humbi trokitjen mbi timin, mbeti I mbeshtetur aty. Krahet tane u varen si filazat te prere te hardhise qe na mbulonte si nja cati magjistare. Dora ime nuk komandohej me, kisha humbur cdo varesi nga vetja.
Ndjeja vithet e saj te tulta si perberje hasudeje, derdhur ne nje kallep mikelanxhelian, te persosur. Ndjeja mes gishtave ndarjen e bythkave te saj qe lekundeshin fare lehte, a thua prej eres. Me pellemben e djathte I pershkova shpinen, teksa pjesa mbi gju e kofshes time, u mbeshtet te eshtra perfund barkut te saj, pikerisht aty, ku sdi pse, isha gati te betohesha, se ishin kerleshur nje tufe kacurelash te forta e githe shendet… Ndjeva nen pellembe rafshin e plasmaste te lekures se shpatullave te saj, pikerisht te pjeses mbi ije, pak me se brendshmi. Aty ku fillonte mahisja e mrekullueshme e gjoksit. Ndjeva nje afsh te habitshem aromatic, edhe dora nuhatka, qe vinte lehte nga sqetulla e saj, po aq e lemuar sa edhe krahet, ijet… Dora ime kishte dale nga kontrolli. Po ndoshta edhe kontrolli vete, ne ate udhe do ta drejtonte. E gjeta veten tek i perkedhelja vithet e bukura, tek kontrolloja me shpute rrumbullakesine e mrekulleshme, siper fustanit reshqites, dhe nje hovje vertikale te forte dhe te pabeseshme. I ndjeja thithat e saj te mbuluar fare lehte prej recipetave qe mezi dukeshin, si dy sqepa dellendysheje te pa ngritur akoma ne fluturim.
Te vegjel, gati te forte, po as te forte jo. Frymemarja i shpeshtohej, ndersa e djathta ime shetiste neper trupin e saj. Me gishtin e madh te fixuar te ravijezimi I breckave ne bel, me gishtat e tjere kisha nisur ti coja fustanin tmerresisht te reshqiteshem. Dhe… e preka. Pikerisht aty ku fillonte vertikalja e vitheve te saj drejt shpines. Ndjeva gishtat te ngulen lehtaz ne ate lekure me nje rafshtesi prej alabastre. Pastaj me lart, me anash mes ndarjes fantastike. Me poshte deri sa pellemba ime u hap sikur te peshonte te vithet e saj, fare, fare pak larg, pjeses ku duhej te bashkoheshin dy buzet e gajtanta te magjise se saj. Ndjeva ne qafe dy buze si dy shushunja qe po kerkonin ethshem te ngulnin sonden ne mishin tim. E majta ime, e marrosur dhe ajo, terhoqi te djathten e saj drejt shtratit te pantallonave te mia. Dhe rrufeshem e lashe ate dore pa mbeshtetje, ne ajer. Ndersa kerkoja buzet e saj ne erresire, ndjeva doren e saj tek zberthente zinxhirin… Ne pak caste kari im u ndje i zoteruar si prej nje dare te fildishi qe dridhej si ne ethe. Teksa thithja buzet e saj te plota si prej tuli majlti, duart e mia ishin bashkuan pas bytheve te saj, tani te xhveshura thuajse krejt, prej fustanit te ngritur.
Neper gishta ngaterroja fillin e tangave te saj te verdha si te prera ne hene, a te endura si me materje yjesh. I thithja buzet me ritmin e muzikes qe tani dukej e larget, sikur te vinte nga qielli. Me te njejtin ritem, ndjeja doren e saj tek shtrengonte, tek perkedhelte te cmendurin tim…. E ndjeja ate pellembe, qe aty pari me ishte dukur e mrekullueshme e tani se fundi e magjishme, tek peshonte, perkedhelte, shtrengonte gjithcka se brendshmi mbathjeve te mia, pastaj serish shetiste e mbledhur ne gjatesine e te cmendurit tim. E thithja ritmikisht ne buze, ne qafe, pertypja lehte vëthet e saj te brishte mes dhembeve, ndersa me gjuhe I magjepsja veshet. Dihatja e saj u shnderrua ne nje renkim vdekes. Ndjeva doren e saj qe u terhoq nga pantallonat e mia, pastaj pashe gjuhen e saj qe braktisi pak sekonda gojen time, birucen e flakte ku e mbaja mbyllur prej minutash te tera. Ne pellemben e saj, shkelqeu sperma ime nen driten e henes. Pashe gjuhen e saj si prej dallendysheje, tek u mbeshtet mbi pellemben e saj, pastaj docken si prej trendafili, qe u afrua ne gojen e saj. Shija e spermes I leshoi mbi sy nje perendim gati qiellor.
Koka e saj u avit serish nga une. Buzet e saj kerkonin te miat. Ndersa me thithte e ndjere krejetesisht jashte botes me toke dhe me uje, ndjeva te me linte mbi gjuhe nje sfere te vockel, nje shije midis te athetes dhe te kripures, nje shije te paprovuar kurre nga une. Besova se ishte efekt i gojes se saj, ajo shije sperme mashkullore. Per kete hater, e mbajta pak sekonda ne gjuhen time, pastaj si neper gjume, si pa ajer, gojeqepur prej buzeve te saj qe nuk me ndaheshin, ja ktheva perseri ne gojen e saj gati te flakte. Besoj u be disa here ky ritual, deri sa pellembet e mia ndjene tkurrjen e vitheve te saj, nje tendosje vdekjeprurese, shoqeruar me nje renkim te gjate, puq me veshin tim.
Pak sekonda me vone tere trupi i saj u pershkua nga nje fergellime e magjishme. Nga goja e saj fryma vinte e pervelimte si prej nje furre, ndersa hunda majoshe, mrekullisht e drejte e me flegra gati transparente, gati fishkellente nga frymemarrja. Buzet e saj nuk iu shqiteshin te mijave. Pasoi edhe nje here ajo tkurje e shtatit te saj. Teksa e mbaja tersisht te leshuar mbi shpatullat e mia, ndjeva njeheresh lagien e gishtave te mi, qe tani kishin vershuar ne magjine e saj, pikerisht aty ku buzet bashkohen. Ishte prishur…
Muzika kishte mbaruar ndoshta prej kohesh, pa u vene re prej nesh. U pame sy me sy te kthjelluar tashme. Ndoshta ate cast u kujtuam se s’kishim thene asnje fjale te vetme, asnje rrokje te artikuluar. Ishim marre vesh me renkime, me ofshama, me sy, me puthje dhe perkedhelje. Gjithashtu, heshtaz u morem vesh te dilnim nga ai labirinth. Besoj pa u vene re prej askujt. Pasuan ca valle krushqish te rondomta, pastaj serish vallezim. Shihja te tjere tek vallezonin, ndersa tek vetja ndjeja trurin te vertitej nen ritmin qe nxiste vera. Neper tym shihja cifte tek kalonin ne kthinat me shkurre dhe hardhi, dhe ndjeja te me perndizte ideja se ne ate erresire, te gjitheve u ndothe e njetja gje. Natyrisht pa Pavlinen, qe domethene ndryshe, me nje magji te pergjysmet.
- Juxhin, Juxhin!
Ndjeva te me therrisnin. Isha me sa duket, akoma koshient. Ne perhumbje e siper, ndoshta as e kisha kerkuar me sy Pavlinen, ose ndoshta s’e kisha kerkuar. E kisha pare ose jo, ndoshta me kishte kerkuar edhe ajo, ose ndoshta me fshihej. Ndihesha njeheresh ne dy bote. Ne boten e veres dhe te kthinave me shkurre kacavjerrese, dhe ne kete me ajer dhe uje.
- Juxhin, dasma po mbaron, te keqen dajesha. Ti ne shtepi je vetem, ke edhe makine. Merr Pavlinen me te motren dhe ikni avash avash, se neser jeni dhe krushq. Tek ty s’i kam merak mbesat. Ja, sa ti therras te behen gati.
“Do marresh Pavlinen dhe te motren, se ti je vetem ne shtepi. Ja, sa ti therras”. Me bene veshet, ishte fanitje, enderr me sy hapur, apo cfar?! Ngrita syte nga qielli, ne kerkim te Zotit! Kjo s’mund te ishte tjeter, vecse nje mrekulli. Logjika ime u arratis, po ashtu edhe sensi I mases dhe i kohes. Gjithacka, me ngjante aty e ngrire, aty rreshqitese si e vetetimte. Ato erdhen te dyja. Si dy pika uji te ngjashme. Syte e Pavlines kishin ende gjurmet e prishjes se saj. Puliteshin maskuar pas qepallave. U ngriten drejt meje ne nje cast te vetem, dhe folen sa per nete te tera bisedash.
Nuk kishte asnje pendim ne veshtrimin e saj. Perkundrazi, dallova nje etje te re, te rrembyeshme si lumi. Kuptova qe ardhjen me mua e kishte kurdisur capkenia Pavline. U nisem. Shihja profilin e saj ne te djathten time. Reflektimi I dritave te rruges, i jepte asaj fytyre nje shkelqim te magjishem dhe nje sajim koloristik te papare askund, ne asnje pikture, ne asnje perisazh te dores se zotit a te njeriut. Syte e saj notonin ne nje lageshti te kristalte, ne nje si mase lengu te mbetur prej shpelarjes se nje grushti margaritaresh. Makina reshqiste dhe gomat mbi asfalat sikur prodhonin muzike. Parkimi, shkallet, dera, celesi, ishin tani pengesat me te perbidshme, se sa vete kurthet e Drakules.
I pashe te dyja nen drite. Te dyja si dy mrekulli me shume, ne listen absurde te mrekullive sende. Sonila, keshtu quhej motra, dy vjet me e vogel, shihte pafajesisht me nje qeshje prej femije qe ende besonte se njeriu lind nga sqetulla. Kurse syte e Pavlines… nuk fokusoheshin askund. Thjesht derdheshin kudo dhe permbytnin gjithcka. Permbajtja mu duk nje pune e pamundur, megjithate duhej bere.
Ishin ulur te dyja ne krah te njera tjetres si dy yje cift. Ne syte e mi vezullonin kater kembe te xhveshura me shume se pergjysem mbi kofshe. Nuk do habitesha aspak sikur ne cast te verbohesha. Duhej bere dicka, perpara se gjema te ndodhte.
- Mirese erdhe Pavlina!
Kujtova se fola, po ne te vertete thjesht belbezova, i shnderruar ne nje budalla nen veshtrim e saj pervelues, si ne derra, shoket e Uliksit.
- Mire se erdhe Sonila!
Natyrisht me ne toke kete radhe, me afer vokalit tim te zakonshem. Vetetimthi ndjeva veshtrimin e Pavlines ne nje sekonde te vetme, drejt e te shtrati i pantallonave te mia.
- Mirese te gjetem!
Degjimin tim e beri festiv dueti i tyre i magjishem. Pata kthjellimin t’i ftoja te freskoheshin. Pranuan e menjehere germuan ne cantat e tyre, qe ne syte e mi dukeshin si bagazhet e perendise, kur niset te pushoje ne fundjave. Degjova pak sekonda kukurizma si prej zogjsh. Dicka po thoshnin. Per habine time u futen te dyja ne dush nga ku ndjeva te qeshura gazmore, aspak te natyrshme per nje kohe ndaj mengjesi.
Aty per aty u nderrova dhe une. Vesha nje pale tuta te holla dhe te ngjeshura. Ne pasqyre I cmenduri im nen tuta, dukej i hovur dhe me nje etje te poshter per te rene ne sy. Ne tre gota derdha amaro origjinale, qe e kasha sjelle nga udhetimi i fundit ne Mal te Zi. Pas pak, dhoma e ndenjes, e mobiluar shume mire dhe me shijen time te permendur, u mbush me hovin e tyre. Fytyra u shndrinte dhe syte iu digjeshin te dyjave nje lloj, si dy djallusheve te rena ne nje ujdi misterjoze. U cova qellimisht per t’jua afruar pijet. Gjuha ime ishte rebeluar. Me sa dukej, per asnje shkak nuk kishte nder mend te lidhte ndonje fjale. Me te terthorten e syrit, vura re shikimet e tyre te njehereshme, tek kryqezoheshin mbi karin tim gjysem te ngitur.
- Gezuar Pavlina, gezuar Sonila!
Me ne fund gjuha ime i kishte thirrur arsyes. Kishte thene me ne fund dicka.
- Gezuar Juxhin!
Nuk ishin fjale si prej artikulimi njerezor. Ishin muzikim prej pianosh delikate nen gishta mjeshterore, qe e bente gati te gjalle tringellimave e gotave te tokura. Si padashje ulur perballe tyre, perballe kater kofsheve gjoja mbuluar me robdishane te tejdukshem qe shkelqenin si te pahitura me pluhurin e mijera fluturave, hapa kembet e mia, ndersa ktheja me fund goten time. Njeheresh me tringellimin e kokrave te akullit, ndjeva veshtrimet e tyre te ndezura, te pandrojtura, mes kofsheve te mia, ku hovnin koqet bere lemsh me te cmendurin tim qe kishte nisur te zgjohej. Ndjeva nje shkulm gjaku t’i vershonte neper damare, e ndjeva ngritjen e tij te menjehereshme, e lexova ne zmadhimin e bebezave te tyre qe reflektonin uri.
Duhej bere dicka. E gjeta zgjidhjen. U cova, hapa deren e dhomes tjeter, ndeza driten dhe i ftova te shihnin krevatet ku do flinin. I pershendeta dhe shkova ne krevatin dopio, qe nuk e leshoja per asnje arsye njerezore. Pas pak castesh ra heshtje e plote. Nen driten e vaket te afer mengjesit dhe bluse se ekranit te televizorit, ajri ne dhomen time te gjumit, ishte si i mare hua nga nje bote perrallash. Ndjeva kendelljen e eksitimit dhe futa doren poshte mbathjeve te mia. I cmenduri im ishte terbuar. I duheshin thyer hundet me cdo kusht, sa skishte ndodhur ende rrebelimi i tij i paparashikueshem. Tek po matesha ti bija me dore, ndjeva krisjen e deres se tyre. Fika televizorin, mbylla syte dhe mbajta frymen, gjysem lakuriq mbi krevat.
Ndoshta zoti nuk e kishte planifikuar per sonte vdekjen time. Nese mbetesha gjalle, pa asnje dyshim, mund te shnderrohesha qe te nesermen, ne nje murg te devotshem, ne sherbim te tij. O zot, u hap dera ime! Mes qerpikeve gjysem te mbyllur, dallova prarimin e mrekullise qe quhej Pavlina. Ndjeva arome parfumi, perzier me arome lekure femerore 22 vjecare, tek avitej cdo te qinde sekonde me afer. Deri sa… Pavlina u shtri prane meje, e hapur, si nje copez livadhi me turli lloj lulesh qe zhurmonin nen nja flad te perendishem.
Zgjata krahun dhe ajo mbeshteti koken me fytyren nga une. Floket e saj mbuluan jastekun, duke e shnderruar bardhesine e tij ne nje siperfaqe te florinjte prej flokeve te verdhe qe shnderinin e ferferonin si fije violine, ashtu te porsa lare. I kalova doren nen gushe. Goja e saj u kthye nga une. Buzet i digjeshin si dy shushunja ne zgare, tek perpeliteshin ne ethe, para se te jepnin shpirt. Ajo humbi ne nje puthje si neper gjume, si neper nje gjume te gjate pa zgjim. Ndjeja tek me thithte po me ate ritem qe me thithte te kthina me kacavjerese. Sic duket kujtesa e saj kishte fiksuar ate ritem, ate muzike si prej fryrje ere ne nje stepe te larget, nje ritem marrok, si i eres qe merr hov ne stepe dhe perplaset paprutur ne druret e pullit.
I zbertheva recipetat dhe lashe te vareshin mbi krah rrypat verdhanë. Po ato recipeta te lehta qe kundermonte erome gjoksi vajzeror. Ndjeva te me pushtonin doren gjoksi I saj I plote, I forte dhe aromatik si nje ftua I stermadh. Shkeputa gojen prej grackes se buzeve te saj dhe lashe buzet e mia te shetisnin te qafa, pas veshit diku, pastaj ne ijet e saj, reth barkut, lart mes gjoksit te saj qe rrihte I teri, sikur te kishte ne secilin nga nje zemer. Nderkohe ndjeja dhembet e saj tek nguleshin lehtas po ethshem, ne qafen time, ne shpatulla, ne gjoksin leshtor. Ndjeva tek hapte kofshet, tek reshiqste mes kofsheve te saj te mermerta, kofshen time leshtore. Ndjeva insistimin e atyre kofsheve tek terhiqnin lart gjurin tim te xhveshur, dhe nje perpelitje qe gjeti qetesim, vetem pasi magjia e saj e veshur ne te verdha si nje princ ne flori, u mbeshtet ngadale pastaj fort, te gjuri im. Ndjeva aty per aty nje si krisje ne boshllek, midis gjurit tim dhe magjise te saj. Ishin kacurrelat e dendura, te forta, te kerleshura. Trupi I Pavlines nisi te lekundej hirizontalisht duke sajuar, nje ritem te habitshem qe gati gati shperthente muzike. Goja e saj shetiste mbi mua, buzet e saj me thithnin kudo.
Renkimi I saj e lehte, u shnderrua ne fllad mengjesor. Buzet e mia I perlane aty per aty thithat e saj. Ndjeva si dridhej e tera si e rrahur nga nje shkulm llave. Ndersa doren e leshova mes barkut te saj, e pas pak drejte mrekullise verdhane qe mbeshtillte magjine e saj tani te perzjarrtur. Dora e Pavlines parapriu buzet, ndjeva te cmendurin tim te hazdisur dhe te rrebeluar. Ndjeva ne gju lageshtine e asaj magjie qe smund te priste me shume. Depertova pellemben e majte poshte llastikezes se breckave te verdha, zbukuar ne cep me nje zemerz te kuqe flake, qendisur mbase me fije ylberi. Preka kacurrelat e magjise se saj dhe zemra gati me la. Ndjeva tek shtrengohej pas meje, se si gati sa nuk e thyente kofshen time zene rob mes kofsheve te saj. Dora ime reshqiti me poshte, dhe e bere kupe, shtrengoi lehte pastaj me fort dhe me plote, ate magji aq shume te deshiruar. Renkimi I saj po behej I zhurmshem. Flegrat e saj te membranta shfrynin ne ethe.
Ajo shfryrje nisi te afrohej drejt barkut tim, pastaj me poshte. Tek perpelitej ne doren e saj, ndjeva peshimin e gjithckaje poshte mbathjeve te mia, me te njetin stil si te kthinat me shkurre. Pastaj afshi I gojes se saj fryu mbi te cmendurin tim, dhe aty rreshti. Buzet preknin gjysem te hapura, koken, dhe gjuheza e saj dilte prej buzeve ritimiksht, dhe thuajse prekte koken e dale mendsh. Kafshoja gjoksin dhe krahet e saj, qafen, zverkun e brishte si prej zogu, barkun e saj, mishin e fildishte midis shpatullave dhe ijeve. Pas pak kohe, caste duhet te kene qene, ndjeva koken e te cmendurit te perfshire nga buzet e saj te shperveshura. Gjuha e saj perfshinte gjithe perimetrin, si nje gjethe sperdredhese me fuqi magjike. Ndjeva tek zhytej gjithje e me shume ne gojen e saj, si ne brendesine e nje luleje cuditerisht te jashtezakonshme, me nje siperfaqe konvekse te shnederruar ne nje tunelth magjiplote. Gjuha e Pavlines kishte dale menc.
Duart e saj me shtrengonin ne ije, dhe tulin e vitheve. Reshqisnin neper kofshet e mia dhe shkulnin qime si ne jerm. Ajo skishte fjale, asnje fjale. Aparati I saj I te folurit, ishte shnderuar tani ne nje mekanizem thithes me nje fuqi kompresioni te paprovuar prej meje asnjehere. E rrotullova me kembet nga gjoksi im, dhe nisa ti hugas neper mishrat fildish te vitheve te bukura, deri afer magjise te saj. Nisa ta kaç lehte ne mesin e kofsheve, fare afer magjise, pastaj gjithe rumbullakesine e vitheve, ne gjithe lartesine e ijeve deri ku bashkohen me shpatullen. Pavlina pushtoi me te dy duartpastaj me goje te cmendurin tim. Shfryrja e saj u shnderrua ne nje duhme te mbytur, si prej njeriu gati ne te vdekur. E hapte gojen, leshonte te cmendurin, terhiqej e shihte me babezine e nje kafsheze te bukur fort te uritur, pastaj serish e thithte ne brendesine e gojes se saj, teksa duart nuk I gjenin prehje askund. E perkulnin, e afronin te qafa, e ferkonin pas faqes, pas buzeve. E mberthente nen sqetull me nje deshire bukurisht mizore per te ndjere te thyhej. Ndjeva te me shalonte. Durt e saj e afruan te cmendurin mes kofsheve.
Ajo hapi flegrat e magjise… Te cmendurin e ndjeva te mbeshtjelle me nje mase te magjishme mishi te viskozizuar. Magjia e Pavlines ferkohej fort pas te cmendurit tim. Koken e ndjeja tek gati futej brenda asaj magjie. Por jo, ajo terhiqej nje cast, e mbeshtillte perseri me magjine e saj, teksa mbate pezull mbi mua thithat e gjoksit qe rrihte me dy zemra. Thithat e saj sa here gati preknin gjoksin tim, mjekren. Ngrinte kurthin e depertimit ne gojen time, e befas shkeputeshin dhe arratiseshin perseri. Me duart e lidhura pas belit te saj, aty ku sa nis te formezohen tuli si prej hasudeje I vitheve, e terhoqa dhe u ngrita ndenjur. Me te cmendurin mes flegrave te magjise se saj, I rrembeva buzet dhe humba ne nje qe s’ishte as kafshim as puthje. Ishte dicka e ndermjeteme si nje beteje romantike mes buzeve dhe gjuheve tona, qe gati nuk lidheshin brenda gojes se njeri tjetrit.
E ngrita pezull pa ja ndare buzet, le qe si mund ti shkeputeshe thithjes se saj, dhe e mbeshteta me shpine mbi jastekun ku isha mbeshtetur vete. Munda t’iu arratisem buzeve te saj thithese. Zbrita te gjokosi, te barku serish. Lashe pak nga lengjet e gojes se saj te gropeza e kerthizes, duke shetitur anash saj, gjuhen time si nje eremit I lodhur bri nje oazi. Trupi I saj ngjethej e kontraktohej cdo sekonde me shume. Dora e saj tentoi per nga magjia, por goja ime si prej zagari te rene tashme ne pre, e largoi. U terhoqa perfund krevatit, dhe I ulur ne gjunje, e kundrova ate trup lakuriq tek fergellinte ne afsh. I mora kemben e bukur dhe ja mbajta pezull, ngritur ne lartesine e gojes time. Nisa ta perkedhel me gjuhen zjarr mes gishtave te bukur, ti thithja nje e nga nje. Kemba tjeter e Pavlienes u tendos mbi krevat, pastaj u thye dhe ajo e hodhi mbi qafen time. Ftesa ishte e poshter. Nisa ti kaç lehte tendinat poshte pulpes, pastaj pulpen e mrekullisht te rreshqiteshme.
Gjuha ime shetiti mbi gjurin e saj, dhe nofullat u kycen lehas se brendshmi mbi pulpe. Nishani ne pjesen e brendsme te kofshes gati sa nuk therriste. Largova ngadale kemben e saj nga qafa ime, pastaj I mbeshteta te dyja te thyera mbi shtrat. I pergjunjur e humba mjekren time mes kofsheve te saj qe u afruan instiktivisht deri ne shtrengim ne temthat e mia. Pavlina rrembu gishtate mi dhe buzet e saj, gjuha e saj nisen te perpeliteshin reth gishtave te dores time. Doren e majte ja kalova poshte vitheve, nderkohe qe perkedhelja, puthja dhe kafshoja te brendshem e kofsheve te saj mrekullisht te bardha, fare afer magjise... Goja ime u fiksua mbi mrekulline e breckave te verdha, dhe pa I larguar e përlave mes nofullave magjine e saj te njome. Ndjeja kacurelat e shkurtera neper gjuhe. Pa dashur syte me shkuan te shishja e pijes mbi tavoline. Fantazia ime I ra bories se frymezimit. Mbusha gojen me lengun e embel te amaros malazeze. Me lehtesi keputa rypat e holle te breckave. Dhe… me ne fund zogu I saj nuk mbulohej nga asgje.
Pak centimetra larg gjuhes time, kisha ate magji te mrekulluesheme. Me dukej se kisha shperndare me gjuhe dhe me mjeker, dhjetra shkurre te mistershme, per te zbuluar karafilin petalekuq qe dukej sikur rridhte llave. Breckat, pjesen e lagur prej magjise se saj, ja afrova, vetem ja afrova te goja Pavlines, qe aty per aty I perlau mes buzeve te saj duke shfryre. Ndihej si e paralizuar. Levizjet ju bene te pakta, I ishte dorezuar pritjes per gjemen… Le te prese dhe pak mendova si ne tym. Hinkezaova buzet dhe siper kacurelave te magjise se saj ne flake, derdha amaron. Pavlina u tkurr, pastaj u leshua si nje hark. Zbrita me shpejtesi gojen te lugu I magjise se saj, atje ku buzet bashkehen, dhe leshova gjuhen dhe buzet te perkedhelnin dhe puthnin magjine mishtore.
Nderkohe lengu I amaros, perzier me lageshtine akoma me te magjishme te zogut te Pavlines, nisi te lage gjuhen dhe mjekren time. Nisa te thith si I terbuar ate mase te laget. Thithja me etje ne zogun e saj, thithja me force, si ne nje shishe gjysem te hapur. Pavlina dridhej dhe gulconte. Pastaj pa asnje paralajemrim, klitori I saj I bajamte, u gjend nen pickimin e gjuhes time. Pavlina renkoi thelle pastaj klithi. Nata sikur u zgjua. Pata ne sy nje pershkendritje si prej mengjesi dhe ngrita nje sekonde te vetme koken nga magjia e Pavlines. Shtanga. Dera ishte gati gjysme e hapur, dhe ne gjysem terr dallova shendritjen e dy syve te ndezur, si prej kunadheje ne gjah. Sonila ishte aty. Kerkova veshtrimin e Pavlines. Ajo puliti qepallat e perhumbur, ne shenje miratimi. Mareveshja mes motrash qe bere. S’me mbetej mua asgje per te menduar. Zhyta mjekren ne zogun e Pavlines, duke thithur si I marre lengezimin e saj me nje shijet e cuditshme shurupi, qe me sa duket buronte, pervecse nga aroma, edhe nga perfytyrimi trendafil I zogut te saj.
Si neper gjume, ne veshet tamposur prej kofsheve te saj, degjoja renkimin dhe klithmat e shpendthit qe kisha ne ktheter. Perkedhelja dhe shtrengoja gjinjte e saj, thithat, ngulja thonjte ne butesine e atij trupi qe perpelitej. Dhe thithija pa mashire ne zogun e saj qe s’dorezohej. Mendje humbur mbi ate magji, mu duk sikur neper kembet e mia ndjeva floke qe me pershkonin. Nuk ishin iluzjon kafshimet e lehta neper kofshet e mia te shtrira. Pas shpines time, ishte Sonila qe une e gati e harrova aty pas deres gjysem te hapur. Desha te ngrija koken, por duart e Pavlines me ndaluan. Ajo nisi te hovte nga poshte lart, duke e detyruar gjuhen time hinke tashme, te depertonte ne lugun e zjarrte. Dora e saj tani s’mund te ndalej me. Me gishta gjimanstikonte bajamen e saj te harbuar. Perpelitej… Perpelitjet u vrulluan edhe me. Gjuha ime levizte cmendurisht ne lugun e zogut te saj, ndersa goja deri pak me pare e pafajshme e Soniles, perlau te cmendurin tim. Ndjeja duar te tjera tek peshonin topthat e mi, goje dhe gjuhe tjeter tek I perkedhelte dhe I thithte thuajse se si Pavlina. Ndjeja shfrymin e nje goje tjeter qe me ngrohte kofshet dhe me ngjethte te cmendurin qe megjthate qendronte hekur.
Duart e Pavlines me shtrenguan koken pas kacurelave te fundbarkut. Pak sekonda me vone ajo u ngrit ne ure, qendroi pak caste ashtu e kontraktuar, pastaj hovi edhe nje here me shpesh dhe klithi pa mend… Ndjeva ne mjeker nje vershim te ngrohte, pastaj trupin e Pavlines te c’kontraktuar dhe te nderur si pa jete, jo me ne mes te krevatit. Ishte prishur… Tentova serish ta ushtroj me gjuhe, por klithma e saj akoma pa ja prekur zogun, me stepi. Pavlina zbriti nga krevati dhe shkoi ne kolltuk me robedishanin kraheve. Dukej marrezisht e lumtur, dhe tmerresish terheqese dhe nxitese, me gjoksin gjysem te mbuluar nga robedishani purpur I tejdukshem. Kemba qe kisha shetitur une me buze dhe me dhembe, qendronte mbi kemben tjeter, duke zbuluar para meje gjatesine marremendese te nje kofshe qe aty dukej shume here me e bukur, se sa e mbeshtetur mbi supin tim. Me urdheroi me nje veshtrim dhe u mbeshtet ne kulltuk, duke hedhur njeren kembe ne tavolinen e mesit. Zogu I saj I magjishem u shfaq perseri.
Dora e Pavlines reshqistre mbi te ne nje menyre qe vetem ajo e dinte. Koka e saj e hepuar mbi kolltuk, zbulonte qafen ku regetinin ca damare te holle dhe rebele, si tela te celikte. Kjo do te thoshte se duhej ta lija ne punen e saj. Ashtu bera. Nderkohe Sonila me shtyu mbi shtrat. Ishte nje mrekulli nen driten qe po forcohej nga afrimi I megjesit. Me shaloi mbrapsh. Fare afer buzeve, kisha nje rumbullakesi te bardhe, dhe perfund lugthin ndares te vitheve te jashtezakonshme, dallohej nje zog pergjysem, qarkuar nga nje tufez kacurelash, cuditerisht te holla, bionde. Ju sula. E hapa me gishtat e mi, dhe derdha gjuhen ne brendesine e atij trendafili edhe me te fresket se I Pavlines. Perseri njomeshti magjie ne gjuhen time. Ndjeja thithjen e te cmendurit prej dy buzeve dhe nje gjuhe edhe me te eger, edhe me te etur.
Ndjeva se po me afronte prishja. Me pellembet poshte buthezes se mrekullueshme, tashme mbeshtetur mbi gjoksin tim, duke lene nje gjurme te lehte lageshtie prej zogut qe shkumonte, e cova hopa 45 kileshin e magjishem dhe e ktheva nga vetja. Para meje madheshtonin modestisht, dy gjinj thuajse te paprekur, dy thitha te drejte, mrekullisht te bukur, si dy sqepa qe mund ti lusje te te verbonin, pa as me te voglin pendim. E mbertheva ne qafe dhe e mbeshteta pas gjoksit. Mbeshtetja si e nje mase te lenget e atyre ciceve mbi gjoksin tim, ishte cmendese. E ngrita me bark deri sa zogu I saj mberriti te mjekra ime. E thitha fort, ja torturova bajamen e magjisheme. Sonila renkoi thelle. Renkimi I saj u bashkua me monologun e e Pavlines, qe deri ne ate cast, s’e kasha vene re: “ mjaft, mjaaafttt mjaftttt. Tani duhet ta qish, ta qish fort, duhet tja derdhesh brenda, brenda, brendaaa.” Me ne fund degjova zerin e saj , po nje gje ze si ne jerm, si ne kllapi.
E pashe kalimthi mbi shpatullen e Soniles qe kishte ngulur tentakulat ne qafen time. Dora e djathte e Pavlines ishte zhytur mes kofsheve te saj. Here here aty shkelqente vagellueshem nje unaze, pikerisht ajo qe kisha ndjere te me ftohte brenda mbathjeve, aty ne labirinthet e viles, qe tani me dukej e larget si ne qiell. Po ndjeja se thelli nje ndjesi boshatisese, qe po nisej nga truri per te mberritur te cmendurit tim. Nuk duhej te prishesha kursesi keshtu. E shtyva lehte Sonilen poshte barkut. Ajo kerceu befas, dhe mbeshtolli me gjinjte e saj gjithe gjatesine e te cmendurit, duke thithur shpesh koken qe shkelqnte si nje qelibar I madh mes gjoksit te saj. I vura duart mbi shpatulla dhe e ngrita. Pastaj me duart poshte kofsheve te saj, e orjentova per nga koka e ta marrit tim. Sonila u cua mbi gjunje, e drejtoi te zogu i saj. Pas pak piruetave, ndjeva se koka e budallit tim po mbeshtillej se brendshmi nga paretet e nje magjie qe clironte zjarr. Sonila u cua pak, beri nje pompim te lehte, pastaj u ngjesh fort mbi mua, me te cmendurin brenda. E ndjeva tek zhytej thelle brenda saj, pastaj degjove klithmen e eger te 20 vjecares, se qire me siguri aq pak, sa per te mos u quajtur e virgjer. I cmenduri im perpelitej ne ngushtesine e atij pidhi qe gati kombonte ne lumturi. Sonila kercente mbi mua, duke mos humbur asje sekonde nga magjia ku ndihej. Ndjeva se po prishesha dhe u terhoqa. Sonila klithi “moooos” dhe perseri ju sul karit dhe e drejtoi nga pidhi I saj.
Pak sekonda me mjaftuan te shmangja prishjen. Sonila kercente mbi mua. Gjoksi i saj hovte, thithat e saj shponin, qafa menjane gati sa nuk thyhej nga kontraktimi. Goja e hapur dhe buzet e shpreveshura, linin ne pah nje gjuhe qe perpelitej ne nje qiellz te trendafilte, dhe linte te kafshohej prej dhembeve te saj qe kercellini. U cova ndenjur. Pa e hequr Karin nga pidhi i Soniles, e shtriva ne shpine. Kembet e saj u mbeshteten mbi shpatullat e mia, dhe kari im sulmoi me tere gjatesine e tij. Pompova fort, pa meshire dhe ndjeva si kontraktohej nga dhimbja e lumtur nje bardhesi ne trajten e trupit femeror. Sonila klithi. Pavlina u cua dhe u hosh ne shtrat. Po prishesha me shpejtesi. U terhoqa vrullshem duke u mbeshtetur galic me gjunjet e mi. Me dore shtrengova fort te cmendurin tim. Sonila dridhej. Mbi lekuren e barkut te saj te mrekulleueshem, pashe, ndjeva nje mornizim terbues. Pavlina nuk ndihej ne toke, as ne qiell ndoshta. Afrova Karin te pidhi i Soniles, dhe kur syte e saj kishin perenduar, befas lirova spermen. Vazhda e saj lagu mjekren e skuqur te vogelushes dhe mbeti mes gjoksit deri afer mendafshit te verdhe qe qarkonte pidhin e saj, si nje filigram argjendi. Sonila klithi si pulebardhe mbi rere. Pavlina perlau Karin tim ne thithjen me torturuese te mundshme. Ishte radha ime te klithja si nje kale i lodhur qe proteston ndaj stermundimit.
U mbusha me fryme dhe kerkova vend ne shtrat. Ndihesha mrekullisht i derrmuar. Me syte mbyllur, ne duar ndjeja brishtesine e dy bytheve qe koteshin dhe fergellonin lehte nen perkedheljen time dhe tundeshin lehte si dy gjysma djathi te bardhe, te sapo dale nga forma. Pavlina o njihte mire te drejtat e saj dhe kerkonte te plotesonte pjesen qe ju mohua. Ndjeja koken e karit tim tani te rene, se ndihej pre e buzeve, gjuhes se tmerrshme, dhe thithjeve te here pas hereshme te Pavlines. Ai tani lehtesisht i hepueshem, pershkonte fytyren e saj, qafen, gushen, ndersa dora ime dergjej e vdekur mes gjoksit te Soniles…
Ashtu me kishte zene gjumi. Vone pas mesdite, e gjeta veten ne shtrat te vetmuar, si nje murg te ndeshkuar pas nje orgjie mekatare. Ajo orgji s’mund te qe enderr. Ishte shume me e bukur se sa nje enderr. Vajzat kishin ikur. Neper shtepi ndjeva akoma aromen e trupave te tyre lakuriq. Krevatet e tyre ishin te shprishur. Mora carcafin e Pavlines dhe e nuhata si nje i lajthitur. Pastaj dhe te Soniles, duke u mbeshtjelle me ta, nen ndjesine se ishin ato vete qe me mbeshtillnin me bardhesine, embelsine dhe magjine e tyre.
Cantat e tyre ishin perseri tek une. Ato perseri do “flinin” tek une. Dhe nese do ndodhte kjo, pasi vogelushet te kishin mberriut ne qytetin e tyre te larget, atje ku ndoshta e kishte burimin ai harbim i cmendur, ne oborrin e viles se dajes tim, do ndodhte cudia. Ne nje mengjes te afert, dajesha ime e pafajshme, do te shqyente syte duke pare monumentin e saj te gdhendur ne mermer, pa merre vesh as ne buzen e varrit, as te shen Pjetri, kush qe shkaku dhe adhuruesi i saj i perdellyer, qe e perjetesoi ne gur…
|
