| Nuk tė dua mė, o jetė,
as nuk dua nė ty tė rrojė,
ngase je e pavėrtetė,
e pėrse nė ty tė jetoj?
Tani se dua as dritėn e diellit,
se dua mė as dashurinė!
edhe nėse jetoj nė zjarr tė tmerrit,
mė me ty s'dua tė rri.
Mos vajtoni as ju oj qyqe tė mjera,
se s'dua t'ju dėgjoj as zėrin mė,
se lumturinė mė mori era,
e nė kėtė jetė mė askund vend nuk zė.
Po bėjė lutje, e pse o Zot s'mė dėgjon,
po e thėrras vdekjen, e nuk po vjen?
E ēfa tjeter gje tani nga unė kėrkon,
kur e gjithė rininė mė shkatėrron?!
Mjaft o jetė mė mundove,
s'mė le vend askund nė kėtė botė,
mjaft dhembje mė shkaktove,
e dhembjen time e dėshmojnė kėta lotė.
O, mos ago as ti o dritė,
se mė shumė mė pėlqen nata,
errėsirėn tani jam duke e pritė,
ngase kurrė lumturi nė kėtė jetė nuk pata.
Ah sikur ta dije, se sa tė urrej,
t'ma merrje shpirtin kėtu tek shkruaj,
qė ti s'mė do mua, unė e vėrej,
e pėrse mė lė qė tė vuaj?
Ka kohė qė po tė kėrkoj,
e askund nuk po tė gjej,
nė ēdo vend po gjurmoj,
Vallė Ku je mshef
Po Tek unė nuk pate mėshirė,
qė nė kėtė moshė ta urrej jetėn,
tė vdes ndoshta ėshtė mė mirė,
nga ky tmerr ta shpėtojė vehtėn.
Mos ke mėshirė pėr mua,
eja e mė shpėto,
se jetėn mė se dua,
tė lutem, mos mė ler me te jetoj
Mė shpėto nga kėto vuajtje,
nga kėto lot, nga ky pikėllim,
ah, moj mendje ēfarė nuk bluajte,
nė kėto ditė, qė po ngdhinė.
Ka filluar tė bėhet ditė,
ah, moj natė ti mos kalo,
eja vdekje, se jam duke tė tė pritė,
mos kėshtu, mos mė ler te jetoj
Mjaft mė tradhėtove mbi kėtė dhe,
mjaft mė le duke tė pritur,
jo, pėr mua s'ka ditė tė re,
se drita ime tani ėshtė fikur.
Po tė kėrkoj nė dritė tė qiriut dhe nė mesin e humnerės,
tė lutem, eja e mos mė tradhėto,
eja e merre kėtė shpirt tė fatėzezės,
e nga kėto vuajtje mė largo.
Unė jam njė mjerė,
nė kėtė botė jam pa dashuri,
e pa fat unė paskam qene
qė t'mos njoh unė kurrė lumturi.
Nuk dua mė tė pres,
nuk dua mė tė jetoj,
por dua qė tė vdes,
se tė nesėrmes nuk i besoj.
Tė prita dje, tė prita dhe sot,
do tė pres ndoshta me vajė e lotė,
por kur vdekja mė afrohet,
atėherė ndoshta do tė pendohem
Oh, tė lutem mė trego se ku je,
se nga malli do tė verbohem,
tė lutem eja, se tė pres,
se zemra e shpirti do t'mė shkatėrrohen
Por ja, jeta me zhgėnjeu,
na largoi tė dy, tė dy
zemrat na i theu, dhe s'dua qė kėsaj jetė t'i thojnė,
kur njėri larg tjetrit po jetojmė.
Nė atė ēast unė ndihmė kėrkova,
para Zotit u gjunjėzova,
O, Zot! Nė zemėr njė plagė tė rėndė e kam,
edhe nė kėtė jetė mallkuar jam.
Nė shpirtin tim, fle zemra jote,
dhe tani jetoj vetėm me shpresė,
kjo dritė s'mė lė vend askund,
prandaj mė mirė ėshtė qė tė vdes.
Me lotė filloj tė shkruaj,
me shpirt po digjem, e me zemėr vuaj,
pėrse kjo jetė mė tradhėtoi,
e pėrse tani tė jetoj?
Vuajtja tek unė gjithmonė mbretėron,
e rruga e varrit mė pėrėndon,
mė mirė tė vdes, se tė jetoj,
se kėto vuajtje s'mund mė t'i duroj.
Pėrse, o Zot kaq mė mundon,
e zemrėn dhe shpirtin ma “,
fatin tim gjithmonė ta vajtoj,
e nė rininė time, vdekje tė kėrkoj.
Mallkuar qoftė emri dhe jeta ime,
mallkuar qoftė kjo jetė me mundime,
gėzim pėr zemrėn time, se di pėrse s'ka,
kjo zemėr e shkretė si lule ėshtė tha.
Kėtė shpirt tė lutem, mos e merr,
se aty jeton njė i mjerė,
largoni kėto vuajtje, e kėto lotė, qė kurrė nuk pushojnė,
e pa fat jam nė jetė, dhe kur nuk shoh dritė tė vėrtetė.
E mallkuar ėshtė kjo zemėr,
prandaj leri kėto sy tė mallėngjyer,
qė edhe njėherė tė shijojnė atė dritė tė pakėt qė kisha,
e tani dua qė t'mė harrosh.
Frymėzimi im i pa fat,
qė vjen e mė djeg mu nė gji,
pėr kėnd tė flas, e pėr kėnd tė shkruaj,
e pėrse mė bėn qė kaq shumė tė vuaj?
Jam shkrirė, nė jetė jam tretur,
e tėra kėrkoj tė vdes, tė shkoj nė dhe,
tė pushoj, tė bėhem tokė,
trupi yt pėr tė mė shkelur.
E tė bėhem pluhur, qė kurrė s'do tė kesh pėr tė mė vėrejtur,
bashkė me pranverė po largohem edhe unė,
kur t'mė kujtojnė shokėt e shoqėt, le tė shikojnė nė dhe,
se aty pushon njė trup, qė dikur i deshti shumė,
dhe ja, tani u bė pėr ta shkelur edhe ju!.
Po nėnės time, vallė kush do t'i jep ngushėllime,
nė ankthe tė jetės le t'mė kujtojnė,
nganjėherė le tė vjen tek varri,
le ta shiqon varrin tim aty ku shkruan:
"Amanet, mė kujtoni nganjėherė"?
Amanet mė kujto nganjėherė,
mė pėrqafo prej sė largu,
sė paku njė herė nė vit,
se pėr mua nuk do tė ketė as pranverė,
as s'do tė zbardh kjo e mjera ditė.
Mos e harro shifrėn qė tė don,
kthema dritėn, se ky zjarr mė pėrvėlon,
mos u largo nga gjiri im,
se s'ka kush pas teje, t'mė jep ngushėllim.
Pėrse kėshtu mė tradhėtove,
don qė t'ma shuash tė vetmėn dritė,
zemrėn dhe jetėn ma helmove,
prandaj kthehu, e mos shko, o shpirt. Tė kėrkoj vdekjen, mė dhimbet jeta,
e kur s'tė kam pranė, qajnė sytė e mi,
prandaj prapė mė e mirė ėshtė vdekja,
kur s'kam ku tė gjej unė lumturi.
Nė ėndėrr tė shoh, kur sytė e mi lotojnė,
nė netėt pa gjumė, ndiej zemrėn qė vajton,
kėrkoj hijen tėnde nė muret e dhomės sime,
e mėngjesi agon, por vuajtjet nuk pushojnė.
Nė lotėt e mi, njė melodi e re,
ma shuan mallin, nuk mė len tė vdes,
ditėt kalojnė por asgjė nuk ndryshon.
Koha shėnon vuajtjet e mia nė ditar,
sytė e tu nuk mė len tė qetė,
ah, ky kujtim
dashurinė e humbur kėrkon.
Ky rrembesh shiu, kujtimet m'i riktheu,
ma pushtoi shpirtin zemrėn ma theu,
kohėn e pranverės sė kaluar mua ma kujtoi,
atėherė kur zemra ime nė tėnden jetoi.
E tani u larguam! Jetė pa mėshirė!
Po bredhi nėpėr rrugė, ēdo kund po gjurmoj me shpirt tė tretur,
nė ēdo pėllėmb po tė kėrkoj,
po e thėrras vdekjen, nga ky zjarr tė mė shpėtoj.
Por, vallė! Jeta a sillet me ēdokend si me mua,
kėsaj bote tė hidhur - jetė po i thuhet,
e ēfarė, o Zot ėshtė ai kur zemrėn ta vret
dhe kur ai na mallkon, ndihmė nga ai a kėrkohet?
Sytė i kam tė mbushur me lotė
dhe kurrė s'mė thahen pėr atė njeri qė ma theu zemrėn,
dhe mė shtyn tė qaj,
por mė e mirė ėshtė vdekja, se e tėrė jeta t'mė kalon nė vaj?!
Unė po vdes, e tani nė shpirt tė kujt, vallė do tė jetoj,
nė atė shpirt qė desha,
e qė kurrė "Tė dua", s'mė tha,
por tani le tė harrohen tė gjitha
Nėse ka Zot, nė kėtė botė,
vallė, pse nuk mė dėgjon,
por mė len, qė tė derdhi lotė,
e nga kėta lotė, pse s'mė shpėton?
Jo! S'besoj mė as nė Zot,
as nė tokė, as nė qiell,
vetėm vdekja mund t'mė shpėtoj,
nga kėto vuajtje t'mė largoj.
Ah, jam lodhur nga kėto rėnkime,
qė po shtohen nga dita nė ditė
nga kėto plagė tė zemrės sime,
eja vdekje, ēfare po pret me
Eja pra, eja o, vdekje
qė sa kohė unė po tė pres,
nė kėto orė tė kėsaj mesnate,
ty po tė pres, qė t'mė rrėmbesh
|
