|
|
| Me plagen ne gjoks, o luftetar.
Cila heshte ta shporoi gjoksin o luftetar,
qe s'po te merr te mbyllur plaga?!
...mos dhe ti ne fushe je ndale,
qe mbi fytyre te ka rene nata?!
...Azganen e hijshme do kesh takuar,
me ata syte e saj te pazbutur,
qe te shikojne si te dashuruar
e ta kthejne zemern ne nje flutur.
Do kete kenduar ndonje kenge zanash
tek te ēonte ne te sajen strehe
e ti i mrekulluar e ndiqje arash
pas parfumit qe zinte pre.
Do jesh ndjere mbret mbi ate shtrat
ku si thupur trupi i dritheronte,
ku dhimbe e embel prap e prap
si zjarmģ ishte e nuk lendonte,
drejt tek endrrat pastaj perkundur,
ku te ka zaptuar ngrice e acar,
ku je kthyer ne shprese te humbur
ne vreshten e plogesht me toke te thare.
Ku ke pare trishtime te shtrydhura,
shpirtra te humbur qe fort bertisnin,
ku pertej dyerve prej nates t'mbyllura
rinin te joshur sikur te prisnin.
...edhe une aty u urreva,
prandaj endem si zog shtegtar.
...edhe une aty u ktheva
me plagen ne gjoks, o luftetar.
|
| | |
