| Na Ishte Njehere Nena Dhia Me Tre Kecat Dhe Jetonin Ne Pylle Por Ate Vite Dimri Ishte I Ashper Dhe I Gjate Keshtu Qe Ushqimi U Mbarua.nje Dite Qe Ne Mengjes U Ngrite Nena Dhia Dhe Do Shkonte Per Te Kerkuar Ushqime Por Me Perpara Porositi Kecat Qe Te Mos E Hapnin Deren Asnjerit Deri Sa Te Kthehej Ajo
Iku Mema Dhi Dhe Kecat Ngelen Vetem,nuk Kaloi Shume Kohe Dhe Nje E Trokitur Ne Dere
Kush Eshte -u Pergjigjen Kecat
Jame Nena Dhia-thote Ujku -po Hapin Deren,kecat Per Te Qene Te Sigurte I Thone(keca Kopila)
Pa Fute Kemben Ke Dera.tani Ujku E Lyen Kemben Me Miell Dhe Ju A Tregon Kur E Pan Kecat E Kuptuan Qe Ishte Ujku Dhe Kaluan Ne Plane B E Ndezen Nje Zjarre Te Madhe Vene Dhe Nje Kazane Me Uje Te Nxehte Dhe Ithone Ujkut Ajde Nga Oxhaku Se Nuk Kemi Celes Ta Hapim Deren,dhe Ujku Nga Oxhaku Ra Direkte Ne Ujin E Valuar Dhe Ngordhi.
Kur Kthehet Nena Dhia Ja Tregojne Muabet E Ujkut I Iku Truri Fare Dhe I Pergezon Kecat.eshte Ngjarje E Vertet.
Ja Pra Te Dashur Forumista Mbaroi Dhe Perralla Per Sote
“Gjigandi i pa meshire” sipas Oscar Wilde
Cdo mbasdite, kur femijet ketheheshin nga shkolla vinin ne kopshtin e Gjigandit.
Ishte shume kopsht i bukur—me bar jeshil dhe me lule te bukura qe ngjasnin si yje dhe brenda kishte 12 peme pjeshke qe ne pranvere hapnin petalet dhe prodhonin fruta madheshtore.
Aty edhe zogjte kishin zene vend dhe kendonin aq embel sa femijet shpesh here e ndalonin lojen qe te degjonin dhe thoshin me njeri tjetrin :“Sa te lumtur jemi ketu”
Nje dite, Gjigandi vendosi te ketheheshe nga nje visite e larget pe nje shoku Kafsha “Cornish,” qe kishte jetuar me ate per 7 vjet, por ja tha te gjitha fjalet qe kishte me ate dhe vendosi te vije ne keshtjellen e tij.
“Cfar po beni ketu” ulerivi Gjigandi “kopshti tim eshte kopshti tim” tha ay “dhe cdo njeri e kupton ate, dhe nuk do lejoj asnje te loze ne te vetem une”
Gjigandi e rethovi kopshtin me murr te larte dhe vuri edhe nje tabelle qe lezonte:
Kalimtaret
Do
Persekutohen
Me gjith mend ishte Gjigand i pa meshire.
Femijet mbeten pa vend per te lojtur. U munduan te loznin ne rruge por rruga ishte me shume pluhur dhe kishte shume gure dhe kjo s’ju pelqente.
Pasaj erdhi Pranvera dhe ne cdo vend te fshatit kishte gjelberim dhe zogj te vegjel—por j ne kopshtin te Gjigandit. Aty akoma ishte dimer. Brenda kopshtit kishte vetem dimer dhe akull te ngrire kudo.
Gjigandi u habit pse Pranvera spo vinte ne kopshtin e tij.
Por pranvera nuk erdhi asnjehere, as Behari. Vjeshta prodhoi fruta te arta ne cdo kopesht por jo ne kopshtin e Gjigandit. “Ay eshte shume i pa meshire” tha ajo.
Nje dite Gjigandi degjovi nje cicerime zogu dhe kjo e habiti dhe me ne fund ay besovi se Pranvera erdhi ne kopshtin e tij dhe pa jashte, po cfar te shikonte !
Ay pa panoramen me te bukur. Femijet kishin hyre fsheruazi ne kopesht reth nje hapesire qe ata kishin mposhtur ne murr dhe ishin ulur ne pemet.
Cdo gje ndryshovi krejt ne kopesht. Pemet filluan te hapnin petalet e tyre nga gezimi I ndodhjes te femijve—madje dhe zogjte filluan cicerima nga gezimi.
Ne nje cep tutje te kopshtit ishte akoma dimer. Aty afer ndodheshe nje cun i vogel qe mundoeshe te hipte ne peme por ishte shum i vogel.
Kur Gjigandi e pa, ju keput zemra dhe tha: “Sa i pa meshire kam qene,” “Tashi e di pse Pranvera s’vinte ketu. Do ta rezoj murrin dhe kopshti tim do jete I femijve per te lojtur”
Me gjithe mend Gjigandi u ndie shume keq.
Kur zbriti jashte dhe hyri ne kopesht—femijet u larguan nga frika dhe kopeshti u kethue prap ne dimer. Te gjithe u larguan vecse cuni I vogel qe I ishin mbushur syte plot me lot sa nuk e dallovi Gjigandin kur ay po afroeshe afer atij.
Gjigandi menjehere e mori cunin ne doren e tij dhe e uli ne peme, dhe menjehere pema hapi petale dhe zogjte filluan te vijne me ata edhe femijet se e pane qe Gjgandi ka ndryshuar, dhe seeshte me ay i pari qe ishte.
Ne ato momente cuni i vogel e kapi Gjigandin perqafe dhe e puthi. Ne ato momente Gjigandi ja u beri te ditur qe kopshti I tij ishte vetem per at ate loznin.
Nje dite Gjikandi nuk e pa cunin te vogel te lozte me te tjerit dhe fillovi te pyeste verdalle se cfar kishte ndodhur me ate. Ay nuk e pa me cunin e vogel.
Kaluan vite dhe me moshen Gjigandi u plak dhe slonte dot me me ata.
Nje mengjes dimri, ay pa jashte dritares. Ay nuk e urente dimrin se e dinte qe Pranvera po flinted he lulet po clodheshin.
Papritas ay fshivi syte nga cudija dhe veshtroi me vemendje. Vertet ishte pamje e bukur.
Ne nje cep te kopshtit afer nje peme me petale te bardha ishte cuni i vogel.
Nga gezimi Gjigandi mberriti ne kopesht dhe u afrua prane cunit. Por menjehre ndrysjoji ne pamje dhe u skuq ne fytyre me urretje dhe tha: “Kush ka guxuar te te plagose ty.” Ne duart e cunit kishte shenja te nje perone, ashtu edhe ne kembet te vogla te tij.
“Kush ka guxuar te te plagose ty,” qavi Gjigandi “Me thuaj mua qe ta mar shpaten dhe ti shqyej me ate”
“Jo” tha cuni, “Por keto jane plaget te Dashurise’
“Kush jeni ju” thirri Gjigandi dhe befasisht u perkul ne gjunje perpara cunit.
Femija buzeqeshi me Gjigandin dhe i tha:
“ Ti me ler te luaj ne kopeshtin tend-- sot ti do vish me mua ne kopshtin tim, qe quet Parajse”
Mbasdite femijet vrapuan ne kopeshtin, ata gjeten Gjigandin te shtrire poshte pemes i mbuluar me petale te bardha.
|
