| Ti do te heshtesh gjate ate dite, ndoshta per fare ate nate, kur te mos jete mbi sferen e humbur te tokes, figura ime krenare me syte e fuqishem si shpeze qe vec lirise i perkasin, qe ti ti i deshe aq shume. Ti do te heshtesh djale, ti do te heshtesh,burre, ti do te heshtesh,shpirt, kur te mos jem me une. Dhe mjekra jote peshtetur mbi klavikul, do te heshte. Oh,nuk do te jete me ajo heshtje,nje nga ato qe vibrojne afrimin. Ajo heshtje e madhe, ajo heshtje e mungeses, ajo heshtje e kthimit tend, ne nje,ne nje,ne nje. Ti qe gjithmone me mua ishe dy, dhe prape njesuar, po kurre bir vetmie. Do te heshtesh, ti qe aq pak flisje dhe heshtjet i krisje ti qe i kishe fjalet si guaska te rralla, qe m’u desh aq rruge te eci per ti gjetur, do te heshtesh ti,qe aq shume te desha, Do te kthehesh ne nje burre si mijera (kurre nuk mbaron argateria se ngreni burra.) Do te heshtesh.Do te cohesh.Do te ikesh qe andej, krahthyer drejt gojes se argaterise do t’ikesh duke tu zvogluar trupi,shpatullat ne largesi. (Pika me rafte sa fort ti desha shpatullat!) Do te ikesh argati im,do te zhdukesh, dhe ketu historia jone do te mbaroje historia jone e padegjuar qe e pergjonin yjet e pikuar e qe kapnim me dore nen cati.
|