MUZIKE SHQIP ME TE BUKURA NE BOTE,WINDOWS SHQIP FILMA SHQIPTAR DHE PROGRAME FALAS 2023


 
Replying to PRRALLA PER FEMIJE!
Nickname
Post Icons
                                     

                                   

Code Buttons

         
           FFUpload  Huppy Pick colour HTML Editor Help
Enter your Post
(Check Message Length)

Clickable Smilies
:huh:^_^:o:;):P:D
:lol::B)::rolleyes:-_-<_<:)
:wub::angry::(:unsure::wacko::blink:
:ph34r::alienff::cry::sick::shifty::woot:
<3:XD:*_*:];P:XP:
(:=)X):D:>.<>_<
=_=:|:?3_3:p:;_;
^U^*^^*:=/::*::b::f:
:b4bSo.gif::0goBI.gif:    
Show All

File Attachments
ForumFree Hosting   jpg gif png zip ...

Descr.:
Image Hosting: host it!


  
 


Last 10 Posts [ In reverse order ]
hirushja1Posted: 12/12/2015, 17:58
hirushja
etlenaPosted: 17/11/2015, 14:37
shum mir
durrsakuPosted: 29/5/2011, 20:05
Tokshi e Bokshi
Dy burra t’ri
Kalojshin jetėn
Tue ba mrapshti.


02. Ishin pėrtaca
s’punojshin gja
Ē’iu vinte n’dorė
s’lejshin pa ba.


03. Iu kish dalė fama
Pėr shumė hajni
kishin ba vjedhje
N’nja treqind shtėpi.

04. Tatar Bishtleshti
Pret lopė njiherė
Dhe e var mishin
Mbi zjarr me e terė.


05. T’nesrit ai herėt
Tue u nisė nė punė
Para se tė dali
Porositi gruen:


06. ,,Kushdo qė tė vijė
si mysafir,
Porosinė time
Mbaje mend mirė.

07. Ke pėr t’i dhanė
Nė gotė ujė me pi
E jo me knatė
As me buri.


08. Se kur t’merr knatėn
Ēon kryet hava
Dhe na e shef mishin
Qė e kemi varė n’tra’’.


09. Kur qe kah dreka
Dy vetė po vijnė
Tatar Bishtleshtit
Ia gjetėn shpinė.

10. Njani prej tyne
U quente Toksh
Shokun ia njohim
Me emnin Boksh.


11. Kur kta hynė mbrenda
Pėrshėndetėn gruen
Dhe pa vonue
Pak ujė kėrkuen.


12. U habit grueja
Me knatė iu dha
Masi piu Tokshi
Bokshit i tha:

13. ,,Si asht havaja,
A po din gja?’’
Iu pėrgjegj Bokshi:
,,Fort qenka vrā’’


14. ,,Ani, tha Tokshi
Se kthjellet natėn’’
Dhe vazhduen rrugėn
Mbasi e kthyen knatėn.


15. Tatar Bishtleshtit
kur kthehet n’shpi
I kallxon grueja
Sesi kanė pi.

16. ,,Dy vetė t’panjohtun
Dy burra t’huej,
Pėr harresė t’sajėn,
Me knatė pak ujė.’’


17. ,,Mirė, tha Tatari,
Po a thanė gjā?’’
,,Njani tha, qielli
Fort qenka vrā’’.


18. Tjetri ia priti
,,Ka me u kthjellė natėn’’
.Mandej shpejt duelėn
Mbasi e lanė knatėn.

19. ,,He moj ti grue
Moj e pamend!
Ēou t’a mblojmė mishin
N’nji tjetėr vend’’.


20. ,,S’guxojmė ta lajmė na
Aty tash varė’’.
Dhe shpejt e muerėn
Dhe e shtinė n’hambarė.


21. Kur dikur natėn
Askush pa ndi
Tokshi e Bokshi
Iu futėn n’shpi.

22. As qeni i rojės
Si ndjeu n’oborr
As s’i ndinė mbrenda
Macė as maēorr.


23. Tatar Bishtleshtit
I shkojnė te kryet
Qė n’nji gjumė t’randė ai
Kishte mbyllė sytė.


24. Tokshi si grue
Fillon me thirrė
,,Ku e lamė mishin
,A e mshefėm mirė?’’

25. ,,Flejė mori grue
Mos kij merak
N’hambarė e mbyllėm
Na me kapak’’.


26. Pėrgjegjė Bishtleshti
Ashtu n’kllapi
Dhe vazhdon gjumin
Me plot qet’si.


27. Dikur Bishtleshtit
Gjumi i del vet
Dhe i thotė grues
,,Pėr mish pse vetė?’’

28. ,,Paske pa andėrr,
Se s’tveta gjā’’
Atėherė Bishtleshti
Pa ēka asht bā.


29. Hapi hambarin
Por e gjet thatė
Dhe shpejt mbas hajnave
U nis at natė.


30. Ara, livadhe
Fusha tė gjana
Me nji dritė t’zbehtė
I ndriēonte hana.

31. Buzė nji livadhi
Pa tue vrapue
Tokshin e Bokshin
Me thes ngarkue.


32. Trimnisht Tatari
Tash iu vu mbrapa
Tue iu afrue
Me tė mėdhej hapa.


33. Pėr fat t’Bishtleshtit
Tokshi u ndal
Me e lidhė opingėn
Mbi n’nji cung n’mal.

34. Tatar Bishtleshti
Rrugėn trupoi
Edhe prej Bokshit
Thesin kėrkoi:


35. ,,I randė asht thesi
Ma ep tash mue
Ti e ke rendin
Pak me pushue’’.


36. Pa pritesė Bokshi
Thesin ia lėshoi
Me thes n’krah malit
Tatari shkoi.

37. Kur mbrrin Tokshi
Shokun e vet,,
Ku e ke thesin?’’
Habitshėm e vetė.


38. ,,Ku e kam thesin!?
A e more ti?’’
,,Jo unė se mora
As ku asht nuk di!’’


39. Tatar Bishtleshti,
ndėrmend u ra
,,Ai thesin neve
Marrė na ka pra’’.

40. Edhe dy hajnat
U kthyen pėrsėri
Tatar Bishtleshtit
Iu futėn n’shpi.


41. Iu afrue Bokshi
Grues nė gjumė
,,Hej grue, grue,
Mishin ku e mbluem?’’


42. ,,Flej, or ti njeri’’
Pėrgjegjė n’kllapi
,,Nėn shtrat na mishin
E kena shti’’.

43. Pak ma vonė
Gjumi i del vet
,,Pse m’thirre o njeri’’
Burrin e vetė.


44. ,,Jo, unė nuk t’thirra
As kurgja s’di
Por prap ne hajnat
Na kan hy n’shtėpi’’.


45. Tatar Bishtleshti
E rroku nji hū
Tokshit e Bokshit
Mbrapa iu vu.

46. Ai i sheh hajnat
N’nji ledinė tė gjanė
Tue mbajtė n’krah thesin
Ikshin pėr hanė.


47. Shpejt, si vetima
Trup para u del
Kall nji zjarr t’madh ai
Nėn lis nė zabel.


48. Krejt lakuriq ai
Xhvishet aty
Bėrtet dhe qeshet
Rreth flakės tue k’cy.

49. Me thėngjill bāhet
Si futė i zi
Dhe andėrr ethet
K’shtu me ti shti.


50. Nji hū si helli
Ai e kishte kapė
Piqte bretkoca
Breshka e ēorapė.


51. Tokshi e Bokshi
Kur e hetuen
T’dy gjujt nga frika
Gati i lėshuen.

52. Me nji unė t’madhe
Me helli n’krah
Tatar Bishtleshti
I msyen ata.


53. Tokshi e Bokshi
L’shuen thesin n’tokė
Dhe muerėn ikėn
Qė t’shpėtojnė me kokė.


54. Dhe ndėrsa hajnat
Nji gardh kaluen
Hajnitė e veta
Shtrenjtė i paguen.

55. Sepse Tatari
Aty i mbėrrinė
Me hū ua nxori
Nga tri dredhė n’shpinė.


56. Prej asaj nate
Hajnave tė vjetėr
S’iu ra ndėrmend
suelaPosted: 7/5/2011, 11:26














Mbreteresh Evangjelia



Nje here e nje kohe, na ishin dy vellezer, Arturo dhe Matiani..

Arturo, na ishte vellai i madh, dhe Matiani ishte vellai i vogel.

Nje dite prej ditesh, kur te dy vellezrit po shetisnin neper rrugicat e fshatit, Arturo takoi Evangjelien...

Ajo ishte shume e bukur!

Arturo u dashurua marrezisht me bukuroshen Evangjelie, mirepo edhe Evagjelia e pelqeu Arturon se ishte djal i pashem...

Arturo me pas vendosi te shkonte te shtepia e Evagjalies, per te takuar prinderit e saj dhe t'u kerkonte atyre doren e Evagjelies per nuse...

dhe ashtu beri...

Me pas ata u martuan bashk.

Ne shtepin e Artuos dhe Matianit, gjendja ekonomike ishte shume e rende, dhe nuk kishin as buke te hanin...

keshtu nje dite prej ditesh vellai i madh Arturo, vendosi te iki ne kurbet, ne Turqi...

ai u largua duke i premtuar gruas se tij se nje dite do kthehej serish pran saj, dhe ajo te mos e harronte se ai e donte shume.

dhe Evagjelia e donte shume Arturon, dhe u deshperua shume nga largimi i tij per ne kurbet.


Nderkohe, pas pak kohesh, vellai i Arturos, Matiani, ne bindjen e plot te tij se vellait te vet do t'i ndodhte dicka e keqe ne kurbet dhe nuk do kthehej me,,,i kerkon Evagjelies te martohej me te...mirepo Evagjelia nuk pranoi, se e donte shume Arturon dhe i kishte dhen fjalen se do e priste ate deri ne vdekje...

Keshtu Matiani u nevrikos dhe e rrahu shume Evagjelien dhe e groposi te gjall Evagjelien ne nje varr me gure..dhe iku ne shtepi..

Pas pak, aty pran varrit, kalon nje Bej, hipur ne nje kal te bardhe,,ne nje cast ai po degjonte disa renkima sikur vinin nga larg,,,

Zebret nga kali dhe po degjonte me imtesi,,,kur u afrua tek varri me gure, kuptoi se renkimat po vinin prej aty...
E zbuloi varrin dhe aty gjeti Evagjelien e bukur qe e kishte varrosur te gjall i kunati i saj i keq, Matiani.

Beu filloi ta pyes Evagjelin se, cfare i kishte ndodhur…?, ajo i tregon historin atij se, si i kunati i saj i’a kishte bere…
Ajo i’u lut Beut qe ta merrte me vete dhe ta largonte nga aty, se ne shtepin e saj nuk kthehej dot serish..
Dhe Beu e mori me vete Evagjeline e bukur!

Pasi vajten ne shtepin e Beut, Beu i tha Evagjelise se ajo duhej te punonte qe te rrinte aty, dhe e beri sherbetoren e shtepis.

Evagjelia u gezua qe Beu e mbajti ne shtepi dhe i dha edhe pune…

Beu ishte i martuar dhe me nje femij, ai kishte nje djal.

Por ne shtepin e tij ai kishte punesuar edhe nje hamall, i cili merresh me blegtorine dhe bujqesin ne shtepin e Beut.

Beu dhe e gruaja e tij ishin shume te kenaqur qe kishin nje sherbetore si Evangjelia, ajo u bente te gjitha punet e shtepise dhe ishte shume e sjellshme…ata e moren shume per zemer Evangjeline…edhe Evangjelia ishte shume e kenaqur qe punonte ne nje familje te mire.

Nje dite prej ditesh, hamalli shkon per dru ne pyll, kur ai kthehet nga pylli me mushken me dru, i therret Evangjelise per ta ndihmuar ate qe te shkarkonin mushken me dru..dhe Evangeli e ndihmonte..

Ai nisi perdita qe te kerkonte ndihmen e Evangjelise…

Nje dite hamalli i thot Evangjelise se kishte ren ne dasiuri me te dhe i kerkon qe te martohen…

Por Evangjelia nuk pranzi, dhe ajo i thot se ishte e martuar dhe se do priste burrin e saj Arturon te cilin e donte shume dhe se ishte e bindur qe nje dite do bashkohej prap me te.


Hamalli u merzit shume me Evangjeline, dhe vendosi qe te hakmerrej ndaj saj!

Mirepo ai e dinte se te zotet e shtepise, e kishin shume per zemer Evangjeline, dhe nuk po gente dot nje menyre se si te hakmerrej ndaj saj…

Nje nat hamalli, priti deri vone sa fjeten te gjithe, merr nje thike edhe vete ther te birin e Beut, me pas ai shkon e vedos thiken posht jastekut te Evangjelise.

Kur zgjohen ne mengjes Beu me gruan e tij dhe ven ne guzhine per te ngren mengjesin, ēuditerisht, si asnje dite tjeter ata vune re se djali i tyre, i cili cdo dite ngihej shpejt ne mengjes, ate mengjes ai nuk po dukej!
Te dy bashke, Beu me gruan e tij shkuan tek dhoma e djalit dhe e gjejn djalin te vdekur.

Hamalli duke qar, i thot Beut dhe gruas se tij se, ai kishte pare Evangjeline me nje thike ne dore, dhe i con ata tek dhoma e Evangjelise, dhe ngre jastekun ku kishte fshehur thiken dhe u’a tregon.

Evangeli u tmerrua kur u zgjua papritmas dhe shikon hamallin me thiken me gjak ne dore.

Hamalli I bertet Evangjelise duke I then!

-te pashe qe e vrave ti djalin e Beut!,-trego te verteten!.-i bertet hamalli.
Por Evangjelia nuk po kuptonte asgje!

Kurse Beu i thot!

-Une te shpetova jeten, te dhash gjithcka, ushqim, pune, streh per te fjetur, dhe ti me vrave djalin!

Evangelia i thot Beut se nuk e kishte bere ajo nje gje te tille, ajo i lutet e pergjerohet Beut qe ta bisonte ate.

Por Beu vendos t’i jap rrogen e saj, dhe nuk e ndeshkon pasi nuk kishte fakte por edhe se e kishin shume per zemer Evangjelin, dhe keshtu denimi i vetem qe i jep Evangjelis, e perze nga shtepia…

Evangelia largohet shtepia duke qar dhe duke i then Beut se nuk ishte ajo qe kishte vrar te birin e tij.

Pasi u largua Evangjelia, ajo mberrin ne nje qytet, ku sheshi i qytetit ishte mbushur plot me njerez.

Ajo pyet aty, perse ishin mbledhur kaq shume njerez?

Njerzit i tregojn se, ishte nje I varfer qe I kishte 50 lek borxh mbretit dhe nuk kishte t’ia kthente, dhe keshtu mbreti kishte vendosur ta varte ate ne litar.

Evangjelia me pas I afrohet nje ushtari dhe I thot atij se, pot e paguante ajo borxhin e njeriut te varfer, a do ta linin te gjall?
Ushtari nderkohe vete i thot mbretit se ishte nje grua qe donte te pagante borxhin ne kembim te jetes se njeriut te varfer qe do e varnin, dhe mbreti bie dakort.

Kur ushtaret e zgidhen nga litari njeriun e varfer, ai i pyeti ata se, kush ishte ai person qe i shpetoi jete?, ata i than se ishte nje grua qe sapo ishte largura nga aty.
Ai me pas rendi me vrap per ta takuar dhe ta falenderonte Evangjeline, ai e kapi Evangjeline pran nje lumi, kur e pa Evangjeline ai mbeti i mahnitur nga bukuria e saj.
Me pas ai e pyeti se, perse i’a shpetoi jeten? Evangjelia i tha se i erdhi keq dhe mqs kishte leket te shpetova.
Por burri nuk e besoi, ai mendoi se Evangjelia kishte ren ne dasiuri me te, dhe i kerkon asaj qe te martoheshin. Evangjelia nuk pranoi se ishte e martuar me Arturon dhe se e donte shume burrin e saj, ajo i hipi nje barke qe gjendej aty ne lum dhe u largua, ndersa burri u kthye ne shtepi.

Me pas Evangjelia mberriti ne disa ara me lule. Kur ajo kishte qen e vogel, nena e saj i kishte mesuar se si te pergatiste ilace me lulet, ajo i kerkoi pronarit te asaj toke qe te ndertonte nje barak dhe te qendronte aty dhe te bente ilace per njerzit e semur dhe t’i sheronte ata, pronai i tokes e lejoj me kenaqesi te madhe…Evangjelia vec asaj qe ishte shume e bukur, ishte edhe shume njeri i mire ne shpirt…
Tek baraka qe ndertoi Evangjelia, filluan te vinin shume njerez te semur qe t’i sheronte Evangjelia me placet e saja…
Zerat se nje grua e mire sheronte njerzit me ilac lulesh, mberriten deri ne veshin e mbretit te asaj zone…
Dhe mbreti i cili quante nga nje semundje e pa sherueshme, kerkoj qe t’ia sillnin Evangjeline dhe ta sheronte ate nese ajo mundej.

Ai i tregoi Evangjelis se cfare semundje e mundonte mbretin dhe Evangjelia mblodhi disa lule, beri ilacin qe duhej dhe e sheroi mbretin..

Ne kete kohe, kthehet ne shtepi Arturo qe kishte qen ne kurbet ne Turqi. Ai gjen vetem te vellan Matianin ne shtepi, dhe e pyet ate se ku ishte Evangjelia, gruaja e tij?, Matiani e genjen te vellain dhe i thot se Evangjelia kishte vdekur nga deshperimi qe Arturo ishte largura.

Dhe nga te qaret e shumte, i thot te vellait, une ngela qorr, ndersa Mariani ishte qerruar nga mekati qe kishte bere.
Ndersa hamalli i Beut kishte ngelur shurdh, dhe njeriu qe Evangelia i shpetoi jeten, kishte ngelur memec.

Lajmi qe nje grua sheronte njerzit e semur ishte perhapur gjithandej…

Te tre te semuret, i vellai i Arturos, hamalli dhe burri memec, ven tek Evangjelia qe te sherohen, mirepo nuk e dinin se ishte Evangjelia.

Kur ven atje, Evangjelia habitet kur shikon Arturon, te shoqin, dhe nxjerr nje grua qe e kishte punesuar aty si ndihmese, qe t’I pyesi se perse kishin ardhur!?

Gruaja i pyet dhe nderkohe qe te tre genjejn se perse kishin vajtur.

Si fillim futet i pari njeriu qe Evangjelia pagoi borxhin per te dhe i shpetoi jeten atij…

Evangjelia e pyeti se cfare kishte ndodhur qe kishte ngelur memec? Dhe ai i tregon te verteten Evangjelies, dhe ajo e sheron burrin memec dhe i thot se ajo ishte Evangjelia,,,burri i penduar i kerkon falje Evangjelies, dhe iken per ne shtepi…

Me pas futet Beu me hamallin qe e kishte sjell per ta sheruar,
Evangjelia e pyet hamallin se cfare kishte ndodhur qe ai kish ngelur shurdh, ndersa hamalli e genjen Evangjelien…ajo e lyen me ilacin e luleve hamallin dhe ai nuk po sherohej…hamalli po shqeteohej qe pse nuk po sherohej,,,Evangjelia me pas I thot Beut qe te dilte jasht, dhe I kerkon hamallit qe te tregonte te verteten se ndryshe ilaci nuk do kryente efekt ne rast se ai genjente.
Ateher hamalli I tregon te verteten Evangjelies, se si kishte ndodhur dhe u sherua, pastaj Evangjelia I thot se ishte ajo gruaja e cila ai akuzoi per vrasjen e te birit te Beut. Hamalli I deshperuar I kerkoi falje Evangjelies dhe u largua…

Me ne fund erdhi dhe radha e Matianit qe te futej per t’u sheruar,
Evangjelia e pyeti Matianin se cfare kishte ndodhur qe ai kishte ngelur i verber?
Por Mariani veproi si hamalli, ai e genjeu Evangjelien, nuk i tregoj asaj te verteten..
Ajo veproi njesoi si me hamallin edhe me Matianin dhe i thot se po nuk tregoi te verteten ilaci nuk do e sheronte ate…me pas Matiani i tregon asaj te verteten, kur ai sherohet shikon Evangjelien dhe e njohu me nje here, ai rend perjashta dhe i thot te vellait Arturos se, gruaja qe sheronte ishte Evangjelia. Arturo u fut brenda ta takonte ate, dhe i kerkoj asaj qe te ktheheshin ne shtepi dhe te jetonin bashke, mirepo Evangjelia nuk pranoi, dhe Arturo iken i deshperuar bashke me te vellain per ne shtepi.

Nje dite mbreti i asaj zone vdes, dhe si trashegimtare le Evangjeline, gruan e bukur dhe zemermire.
Evangjelia u be mbreteresh.

Arturo nuk e dinte qe Evangjelia u be mbreteresh, dhe ai vendosi te shkoi te mbreti dhe t’i kerkonte atij ndihme per te bindur Evangjelien qe te bashkohej serish me te.
Kur Arturo vete ne mbreteri, atje shikon ne fron Evangjelien, ai u habit kur pa gruan e tij mbreteresh, me nje here Arturo mendoi se ajo ishte martuar me mbretin, pasi Arturo nuk e kishte marr vesh se mbreti kishte vdekur dhe se kishte len trashegimtare Evangjelien.

Arturo filloj ta peste Evangjelien se, pse u martua me mbretin dhe e la Arturon qe ai e donte shume?
Mirepo Evangjelia i tha se do te sjell ketu perpara teje njezet vajzat me te bukura te mbreterise dhe zgjith cilen nga keto te duash per grua.
Arturo nuk pranoi se donte shume Evangjelien dhe i kerkonte asaj qe te shkonte ne shtepi me te.

Ateher Evangjelia kur pa se Arturo e donte shume dhe se nuk zgjodhi asnje grua tjeter, ajo i shpjegoi atij se, mreti kishte vdekur dhe kishte len ate per trashegimtare…

Ateher ata u pajtuan dhe u martuan serish njeri me tjetrin, Arturo u be mbret dhe Evangjelia mbreteresh, dhe jetuan te lumtur…









he vogelushat e xhaxhit, c'po beni, po prisni xhaxhin eee, se vet nuk keni mesuar ndonje perrall per te na e then eee, ah ju ah ju jo...
mire se po u tregon dhe sot nje perrall te bukur xhaxhi dhe pastaj mundohuni edhe ju te mesoni ndonje, he u befte xhaxhi,,,mire kolopucat e xhaxhit

haj t'ia nisim tani...

per sot kemi perrallen:




Princi Dhe E Bukura E Dheut.


Nje dite prej ditesh, Princi, djali i mbretit do martohej...mirepo pak dite para se te martohej ai i thote te atit se do dali per gjah...

Ndersa i ati i thot, -Tani eshte dasma nuk mund te ikesh...

Princi i thot, - Do vete e do kthehem ne kohe... dhe niset per gjah Princi...

Kur duke ecur sheh nje shege ku njera nga kokrrat ishte me e kuqe dhe shkelqente shume,,, ai afrohet tek fshataret dhe i pyet ata,

Si eshte e mundur qe shkelqen me shume nga e tjerat kjo sheg?

Mos e keput!... i thone fshataret,,, se aty ndodhet e Bukura e Dheut.

Princi i pyet ata se, a e kishin pare ndonje here te Bukuren e Dheut... fshataret i thone Princit...
-Po e kemi pare,,, del ndonjehere naten dhe futet prape brenda!

Dhe Princi vendosi te qendroj aty ate nate dhe te priste te shikonte te Bukuren e Dheut kur te dilte...
Fshataret i japin nje krevat per t'u shtrir dhe e rrethojne Princin me lule dhe me llokume, nga koka e deri tek kembet...

Me pas ai u shtri dhe ben sikur fle.

Naten vone e Bukura e dheut i thote te emes...

-Neno do dal pak shetitje!...

Ndersa e ema e kundershton!. - Jo se po te preku njeriu nuk futesh me dot brenda ne sheg...

E bukura nuk e degjoj te emen dhe doli perjashta...,

Hapet shega del e Bukura e Dheut, kur aty prane shikon Princin qe e kishte zen gjumi, ajo e puth ne balle Princin, ha ca nga llokumet dhe futet brenda prap.

Te nesermen ne mengjes, kur zgjohet Princi, e pyesin fhstaret...

-A e pe te Bukuren e Dheut o Princ? Ai e kupton qe e kish zene gjumi dhe vendosi te qendronte prap qe ta shikonte naten e dyte,,, por prap na ndodhi e njejta gje si me naten e pare.

Naten e trete Princi ndenji me kujdes, dhe kur e Bukura e Dheut u afrua ta puthe e te haj llokume prap, Princi e kapi.. me nje here shega u mbyll dhe e Bukura e Dheut nuk futej dot me brenda.

Princi u mahnit nga bukuria e saj!. I thote asaj qe ta priste aty sa te vinte ne pallatin mbreteror dhe do kthehej serish qe ta merrte me vete te Bukuren e Dheut.

Dhe iken Princi per ne pallat... aty ai shikon se ishte mbushur plot me njerez se kishte ardhur dita e dasmes...

Kenga kishte nisur dhe daullet binin.

E bukura e dheut qe kishte ngelur vetem, po priste e po priste, mirepo me kot, Princi nuk po vinte,,,dhe ajo vendosi te shkonte tek pallati mbreteror...

Vishet si dervish dhe kapucin e ul deri tek syt qe mos e njihnin, kur afrohet atje e ndalojn ushtaret... Ajo u thot atyre se e kishte ftuar Princi per dasmen e tij, dhe ushtaret e len...

Hyn ne pallat dhe ca ushtar e cuan ne nje dhome dhe po prisnin qe te vinte Princi ta shikonte qe ishte i ftuar i Princit me te vertet apo genjeu...

Nderkohe vjen Princi dhe me nje here ai e njeh qe ishte e Bukura e Dheut, dhe i thote:

Nga po na vjen o Baba Dervish?

E Bukura e Dheut i thot...

-Rruges tende imzot!

Princi: -Po ēfare pe andej Baba Dervish?

E Bukura e Dheut: -Nje te bukur Sulltan!

Princi: -Po ēfare thoshte Baba Dervish?

E Bukura e Dheut: - Trendafila manushaqe ne dyshek te zoterise tate, me dhe besen e me le dhe shega me s'me nxe.

Princi po qeshte dhe i i tha: -Ma thuaj edhe nje here te lutem!...

Pastaj Princi i tha orkestres te pushonte dhe e mori ne dhomen e tij te Bukuren e Dheut.

Kur erdhi nusja qe ishte shume e shemtuar, i dhane asaj shume lek dhe nxorren me rrobat e Dervishit qe te ikte...

Ndersa e Bukura e Dheut veshi fustanin e nuses dhe doli bashke me Princin.

Te gjthe u habiten se si kishte ndryshuar aq shume nusja e Princit, ishte bere shume e bukur, se nusja qe perzun ishte e shemtuar, ndersa e Bukura e Dheut ishte shume e bukur...

Dhe keshtu ata u martuan bashk dhe u trasheguan...



suelaPosted: 7/5/2011, 10:59
GISHTEZA

Na ishte nje here nje grua qe deshironte shume te kishte nje femije te vogel, por, meqe nuk dinte se si ta plotesonte kete deshire, shkoi tek nje magjistare plake dhe i tha:

-Desha te kisha nje femij te vogel; me thuaj c'duhet te bej per kete gje?

-Nuk eshte pune e veshtire, - iu pergjigj magjistarja. -Na nje kokerr elb, qe eshte i nje lloi tjeter nga ai qe rritet ne arat e fshatareve dhe qe e hane pulat. Vere ate ne poēen me lule dhe do te shohesh.

-Faleminderit! - i tha gruaja, dhe i dha magjistares dymbedhjet groshe. Pastaj u kthye ne shtepi te saj dhe e mbolli kokrren e elbit.
Pas pak, ajo pa te dilte prej dheut nje lule e madhe dhe e bukur, qe i perngjante nje tulipani ende te pacelur mire.

-Sa lule e bukur! - tha gruaja duke puthur fletet e kuqe e te verdha, dhe po ne kete cast lulja u cel me nje zhurem te madhe. Tani dukej qe ishte nje tulipan i vertet, por brenda, ne sfondin e gjelber, ishte ulur nje vajze shume e vogel, e holle dhe e hijshme, e gjate sa nje gisht. Keshtu e quajten GISHTEZE.

I dhane per djep nje guaske arre te lustruar mire, per shtrat nje flete manushaqeje per mbulese nje flet trendafili. Aty flinte naten; diten luante mbi tryeze, ku gruaja vinte nje pjate plot me uje, te rrethuar me nje kurore lulesh. Ne kete pjate notonte nje flete e madhe tulipani mbi te cilen Gishteza mund te ulej dhe te lundronte nga njera buze e pjates ne tjetren, me ndihmen e dy qimeve kali te bardha qe i sherbenin ne vend te lopatave.
Ta kishte enda ta shihje; pastaj ajo dinte te kendonte me nje ze aq te embel dhe melodioz, s'a s'ishte degjuar kurre ndonjehere.

Nje nate, kur ajo po flinte, hyri ne dhome permes nje xhami te thyer nje zhabe shume e shemtuar. Kjo kafshe e llahtarshme, e madhe pa mase dhe e qullet, kerceu mbi tryezen ku flinte Gishteza, e mbyllur ne nje flete te kuqe trendafili.

- Ē'nuse e bukur per djalin tim! - tha zhaba.
Mori guasken e arres dhe duke dale po nga xhami i thyer, e nxori vogelushen ne kopsht.

Atje rridhte nje she i gjere, qe nga njera ane puqej me nje mocal. Ne kete mocal jetonte zhaba me te birin. Buu! Uff! Ky ishte i piste dhe i shemtuar, i perngjante krejt te emes.

- Kuak kuak! brikkeek - ek - bertiti kur e pa vajzen e vogel shume te bukur ne guasken e arres.

- Shsht! Mos fol me ze kaq te larte! Do ta zgjosh, - i tha zhaba plake. - Pastaj edhe mund te na shpetoj, sepse eshte e lehte si penda e mjelmes. Do ta veme ne nje flet te gjere rrodheje ne mes te sheut. Aty do te jete si nje ishull dhe nuk mund te na ike. Nderkaq ne do te pergatitim, ne fund te mocalit, dhomen e madhe qe ju te dy do ota keni per banese.

Kishte aty nje sasi te madhe flete rrodhesh qe rriteshin ne uje me fletet e tyre te gjera e te gjelbera, te cilat dukeshin sikur lundronin ne siperfaqe. Rastisi qe me e madhja prej tyre te gjendej me larg, por zhaba plake notoi dhe vuri aty guasken e arres me Gishtezen qe po flinte ende.

Kur vogelushja u zgjua nga gjumi te nesermen ne mengjes dhe pa se ku ndodhej, zuri te qante me hidherim, sepse nga te gjitha anet e rrethonte uji dhe nuk mund te kthehej dot ne toke.

Zhaba plake, pasi e zbukuroi dhomen ne fund te mocalit me kallama dhe lule te vogla te verdha, notoi bashke me te birin drejt fletes se vogel ku gjendej Gishteza, per te marre shtratin e vogel dhe te bute dhe per ta shpen ne dhome. U perkul thelle ne uje perpara saj dhe i tha:

- Te paraqes tim bir, burrin tend te ardhshem.
Po ju pergatis nje banese shume te bukur ne fund te mocalit.

- Kuak! Kuak! Brekke-ke-keks! shtoi i biri.
Pastaj ata moren shtratin e vogel e te bukur dhe u larguan, kurse Gishteza rrinte e vetme mbi fleten e gjelber dhe qante, sepse nuk donte te jetonte me zhaben e llahtarshme dhe te martohej me te birin e shemtuar.

Peshqit e vegjel qe notonin aty prane ne uje, degjuan c'po thoshte zhaba, dhe kjo i beri kureshtare te shohin vajzen e vogel. Qe ne veshtrimin e pare ajo iu duk atyre aq e mire, sa menduan qe do te ishte shume fatkeqe po te shkonte me zhaben e shemtuar. Kjo nuk duhet te ndodhte kurre! U mblodhen rreth kercellit qe mbante fleten, e keputen me dhembe dhe atehere fleta e shpuri vogelushen aq large ne lume, sa zhabat nuk munden ta arrinin.

Gishteza kaloi para shume vendeve dhe zogjte e shkurrave kendonin kur e shihnin. "Sa vogelushe e bukur!" Me fleten qe lundronte gjithmone large e me large, vajza filloi te bente nje udhetim neper bote.

Rruges, nje flutur e bardhe, e bukur, zuri te fluturonte rrotull fletes dhe me ne fund u vendos mbi te, sepse ashtu ne fluturim nuk mund ta sodiste aq mire vajzen e vogel.

Gishteza, shume e kenaqur qe shpetoi nga zhaba e shemtuar, gezohej kur shihte gjithe ato bukuri te natyres dhe pamjen e ujit, qe nga dielli ndriconte porsi flori. Mori, rripin e saj dhe, pasi e lidhi njerin cep te flutura dhe tjetrin te fleta, shkoi perpara akoma me shpejt.

Befas kaloi nje brumbull i madh qe, kur e pa vajzen, e mbeshtolli trupin e saj te holle me kembet e tij dhe bashke me te fluturoi ne nje peme. Kurse fleta e gjelber vazhdoi te zbriste lumin bashke me fluturen qe s'mund te shkeputej me.

Oh, ē'tmerr! Sa u frikesua e shkreta Gishtez kur brumbulli e shpuri ne peme! E megjithekete, ajo i qante hallin flutures se bukur, te bardhe, qe e kishte lidhur te fleta dhe qe do te ngordhte nga uria, po te mos shkeputej dot prej saj. Por brumbulli as qe behej merak per kete; e uli ne fleten me te madhe te pemes, e gostiti me nektarin e luleve dhe megjitheqe ajo nuk i perngjante aspak nje brumbulli, ai i beri nje mije lavdata per bukurine e saj.

Pas pak erdhen t'i benin vizite te gjithe brumbujt e tjere qe banonin po ne ate peme. Zonjushat brumbuj, kur e pane, luajten brirthet dhe thane:

- Ē'gje e shemtuar! Ka vetem dy kembe.
- Dhe pa brithe, - shtoi njera prej tyre, - eshte e dobet, e shperdredhur, uf! i perngjet njeriut. Sa e shemtuar qe eshte!

Gishteza ishte shume e bukur, por brumbulli qe e kishte rrembyer, megjitheqe e pati cmuar te bukur, kur degjoi te tjeret ta shanin, filloi te besonte se ishte e shemtuar e se s'kishte nevoje per te. E zbriten nga pema dhe e vune mbi nje luleshqerre, duke ia kthyer keshtu lirine.

Vogelushja zuri te qante e te qante, ngaqe brumbujt e kishin perzen per shkak te shemtise se saj; por ne te vertet ajo ishte aq e bukur, sa t'i rrembeje koken.

Keshtu Gishteza e kaloi veren krejt vetem ne pyllin e madh. Thuri nje shtrat prej bari qe e vari poshte nje flete rrodheje per t'u mbrojtur nga shiu. Ushqehej me lengun e embel te luleve dhe pinte vesen qe binte ne mengjes mbi fletet.

Kaluan keshtu vera dhe vjeshta; dhe ja, erdhi dimri, dimri i gjate dhe i ashper. Te gjithe zogjte qe e kishin zbavitur me kenget e tyre, u larguan, pemet u zhveshen, lulet u vyshken dhe fleta e madhe e rrodhes, nen te cilen ajo qendronte, u perdroth dhe mbeti vetem nje kercell i thate dhe i verdhe.

Vogelushja e gjore, sa me shume qe i griseshin rrobat, aq me teper vuante nga te ftohtet. Shpejt zuri debora dhe cdo flok qe binte mbi te i dukej asaj sic do te na dukej ne nje lopate e tere me debore. Megjitheqe ishte mbeshtjell me nje flete te thate, ajo nuk arrinte dot te ngrohej; do te vdiste nga te ftohtet.

Prane pyllit ndodhej je are e madhe me grure, por qe tani ishte korrur e ne te nuk shihje vecse kashta mbi token e ngrire. Vogelushes se gjore iu duk sikur kishte per te kapercyer nje pyll te mbjelle rishtas. Duke u dredhur nga te ftohtet, ajo mberriti ne banesen e nje miu te arave. Ketu hyhej permes nje vrime te vogel, nen kashte. Miu ishte vendosur mire, kishte nje dhome plot me drithe, nje kuzhine te bukur dhe nje dhome per te bgren. Gishteza u paraqit te porta si lypese dhe kerkoi nje kokerr elb, sepse nuk kishte ngrene fare qysh prej dy ditesh.

- Vogelushe e gjore! - iu pergjigj miu plak i arave, qe ishte zemermire.
- Hajde te hash me mua ne dhomen time; atje eshte ngrohte.

Pastaj Gishteza i hyri ne zemer dhe ai shtoi:

- Te lejoj ta kalosh dimrin ketu; por me kusht qe ta mbash te paster dhomen dhe te me kallzosh perralla te bukura; i kam shume qejf perrallat.

Vajza e vogel pranoi dhe s'pati pse te ankohej.

- Do te kemi nje vizite, - i tha nje dite miu plak, fqinji im ka zakon te vij te me shohe nje here ne jave. Eshte shume me mire nga gjendaj se une; ka sallone te medha dhe mban nje qyrk kadifeje te zeze. Po deshi te te marre per grua, ti do te jesh shume e lumtur. Vecse ai nuk sheh fare. Kallzoi atij perrallat me te bukura qe di ti.

Gishteza nuk u dha rendesi ketyre fjaleve...

















color=red]Vazhdimi

Ajo s'kishte nder mend te martohej me fqinjin, ky nuk ishte gje tjeter vecse nje urith. I mbuluar me qyrkun e tij prej kadifeje te zeze, ai nuk vonoi dhe u beri vizite. Sipas miut te arave, ai ishte shume i pasur dhe i mencur dhe kishte nje banese njezet here me te madhe se ajo e tij. Ishte shume i arsimuar, por nuk mund te duronte dot driten e diellit dhe lulet e bukura; ai fliste shume keq per to duke mos i pare kurr ndonjehere.

Gishteza kendoi njeheresh dy kenge: "O brumbull fluturo e fluturo"! dhe "Moj unaza me trendafila". Urithi, i magjepsur nga zeri i saj i bukur, ra ne dashuri dhe lindi menjehre deshira te martohej me te, por nuk tha asnje fjale, sepse mendohej mire perpara se te fliste.

Per te kenaqur fqinjet e tij, urithi u dha leje te shetisnin sipas qejfit ne nje rruge te madhe te nendheshme qe e kishte celur ndermjet te dy banesave, por iu lut qe te mos trembeshin nga nje zog i ngordhur qe gjendej andej nga do te kalonin dhe qe e kishin varrosur ne fillim te dimrit.

Ishte hera e pare qe fqinjet e tij perfitonin nga kjo dashamiresi. Urithi i udhehoqi ne kete korridor te gjate e te erret, duke mbajtur nder dhembe nje cope dru te vjeter me fosfor, per t'u ndricuar rrugen. Kur mberriten te vendi ku dergjej zogu i ngordhur, urithi hoqi me fecken e tij te gjere nje cope tavani dhe beri keshtu nje vrime nga ku hyri drita. Ne mes te korridorit shtrihej pertok trupi i nje dallandysheje, pa dyshim te ngordhur nga te ftohtit, qe i kishte krahet te ngritur pas trupit, koken dhe kembet te fshehura nen pendet. Kjo pamje e hidheroi Gishtezen, ajo i donte shume zogjte e vegjel qe gjithe veren e kishin gezuar me kengen e tyre. Por urithi e shtyu dallendyshen me ato kembet e tij shkurtabiqe dhe tha:

- Nuk do te ciceroj me! Ē'fatkeqesi te lindesh zog! Shyqyr qe asnje nga femijet e mi nuk do te kete nje fat kaq te keq. Nje krijes e tille s'ka asnje pasuri vec cicerimen e saj: Ēivit! Ēivit dhe dimrit vdes nga uria.

-Ju flisni tere mend! - u pergjigj miu plak. -Ēivit! nuk sjell asgje; kaq mjafton per t'u mbytur ne mjerim, megjithekete ka prej tyre qe mbahen me te madh se dine te kendojne.

Gishteza nuk tha asgje, po kur dy te tjeret i kthyen shpinen zogut, ajo u perkul mbi te dhe e puthi ne syte e tij te mbyllur.

"Ndoshta eshte po ai zog qe kendonte aq embel per mua kete vere", -mendoj ajo.

Urithi, pasi e zuri vrimen, i shoqeroi miqte ne shtepine e tyre. Meqenese nuk flinte dot, Gishteza u ngrit dhe thuri nje qilim te bukur prej kashte, te cilin e solli ne rrugen e nendheshme dhe e hodhi mbi zogun e ngordhur. Pastaj i vuri perrreth ca pambuk qe e kishte gjetur te miu, sikur kishte frike se mos lageshtia e dheut te ftohte i bente keq trupit te pashpirt.

"Lamtumire! zog i bukur! - tha ajo.
-Lamtumire! Faleminderit per kengen e bukur qe me kenaqte aq shume gjate stines se kendshme te veres kur une soditja me adhurim blerimin dhe ngrohesha ne diell".

Ne keto fjale e siper mbeshteti koken ne gjoksin e dallendyshes, por menjehere u ngrit e frikesuar; ajo kishte degjuar nje trokitje te lehte; vinte nga zemra e zogut qe s'kishte vdekur, por vetem kishte ngrire. Te ngrohtet ia kishte kthyer jeten.

Ne vjeshte dallendyshet shkojne ne vendet e ngrohta dhe ne qofte se ndonjera prej tyre vonohet rruges, te ftohtet e rrezon menjehere ne toke si te vdekur dhe debora e ftohte shtrohet mbi te.

Gishteza akoma dridhej nga frika; ne krahasim me te, qe nuk kishte nga trupi me e gjate se nje gisht, dallendyshja dukej si nje gjigand. Megjithkete, ajo mori kuraje, e shtrengoi mire pambukun rreth zogut te gjore, shkoi te kerkonte nje flete mendre qe i sherbente si mbulese, e mori dhe ia vuri ne koke.

Naten tjeter, kur shkoi perseri prane te semures, e gjeti te gjalle, por aq te dobet, sa mezi hapi pak syte qe te shikonte vajzen e vogel, e cila ne vend te drites mbante ne dore nje cope dru te vjeter te ndritshem.

-Te faleminderit, vogelushe e bukur! - i tha zogu i semure, - ti me ngrohe mjaft. Pas pak do ta marr perseri veten dhe do te fluturoj ne ajer, ne rrezet e diellit.

- Sa keq! - u pergjigj Gishteza. - jasht ben ftohte, bie debore, ka ngrica; rri ne shtratin e ngrohte. Do te kujdesem une per ty.

Pastaj i solli uje ne nje flet luleje. Zogu piu dhe i tregoi se si i qe shqyer njeri krah ne nje ferre dhe nuk kishte mundur t'i ndiqte zogjte e tjere ne vendet e ngrohta. Me ne fund kishte rene ne toke dhe nga ky cast nuk i kujtohej fare se ē'i kishte ndodhur.

Gjate gjithe dimrit, fshehurazi nga miu dhe urithi, Gishteza e mjekoi dallendyshen me dhembshuri me te madhe. Kur erdhi pranvera dhe dielli nisi te ngrohte perseri token, zogu i la lamtumiren vajzes se vogel qe e hapi perseri vrimen e bere dikur nga urithi. Dallendyshja iu lut mirebereses se sa qe t'i hipte ne kurriz dhe ta shoqeronte ne pyllin e gjelber.
Por Gishteza e dinte se largimi i saj do t'i shkaktonte hidherim miut plak te arave.

-Jo, - i tha ajo, -nuk mundem.
-Lamtumire, pra, lamtumire, vogelushe e bukur!
e pershendeti dallendyshja duke fluturuar jashte ne rrezet e diellit. Gishteza e veshtroi tek ikte, me lot nder sy, e donte dallendyshen e gjore!-Ēivit! Ēivit! beri zogu edhe nje here dhe u largua.

Gishteza u hidherua me shume, qe nuk lejohej asnjehere te dilte dhe te ngrohej ne diell. Gruri kishte mbire mbi shtepine e miut te arave, duke krijuar per vogelushen e gjore, qe ishte sa nje gisht, nje pyll te vertete.

-Kete vere do te punosh per pajen tende, - i tha miu, se urithi i merzitshem me pelice te zeze e kishte kerkuar Gishtezen per grua. -Per t'u martuar me urithin, duhet te kesh rroba dhe nderresa sic te ka hije.

Vogelushja u detyrua te merrte furken dhe miu i arave mori gjithashtu me meditje kater merimanga qe tirrnin pa pushim. Ēdo mbremje urithi u bente vizite dhe nuk pushonte se foluri se si, kur mbaronte vera dielli ishte aq i nxehte, kurse tani ai e digjte token aq shume, sa behej e forte gur. Keshtu pra, martesa e tij me Gishtezen do te behej vetem ne mbarim te veres. Por Gishteza nuk qe aspak e kenaqur, sepse urithi ishte per te tmerresisht i merzitshem. Ēdo dite, ne lindje dhe perendim te diellit, ajo shkonte te porta, ku nepermjet kallinjve qe i lekundte era, veshtronte kaltersin e qiellit, adhuronte bukurine e natyres dhe duke menduar per dallendyshen e dashur; por dallendyshja ishte larg dhe nuk do te kthehej ndoshta kurr.

Erdhi vjeshta dhe Gishteza e kishte mbaruar pajen e saj.

-Per kater jave kemi dasem! - e njoftoi miu.

Vajza e shkret qau me lot, ajo nuk donte te martohej me urithin e merzitshem.

-Ē'budallallek! - tha miu. -Mos u bej kokeforte, ndryshe te kafshova me dhembin tim te bardhe. Ti duhet ta ndjesh veten shume te lumtur qe martohesh me nje burr aq te bukur, i cili mban nje qyrk kadifeje te zeze, qe s'e ka as mbreteresha vete. Ti duhet te jesh mirenjohese qe do te gjesh nje kuzhine dhe nje qilar te mbushur plot.

Urithi u paraqit per te marre Gishtezen nen toke, ku ajo nuk do ta shihte kurr diellin qe shkelqen, sepse i shoqi nuk do ta duronte dot kete gje. Oh sa u hidherua ajo! Te pakten ketu, te miu i arave, asaj i qe lejuar te dilte deri te porta e ta shihte diellin e ndritshem.

-Lamtumire, o diell i bukur! - tha ajo e pikelluar duke ngritur duart ne qiell.

-Lamtumire pra, meqenese tani e tutje jam denuar te rroj ne keto vende te merzitshme, ku rrezet e tua nuk i gezon njeri.

Pastaj beri disa hapa jasht shtepise, se grurin e kishin korrur dhe kishte mbetur vetem kashta.

-Lamtumire, lamtumire! - tha ajo duke perqafuar nje lule te vogel te kuqe. -Po e pe ndonje here dallendyshen, pershendete nga ana ime.
Ne kete kohe ajo degjoi:

-Ēivit! Ēivit!

Ngriti koken: ishte dallendyshja qe po kalonte.
Zogu u gezua sa s'ka kur e pa Gishtezen: zbriti shpejt e shpejt duke perseritur Ēivit! Ēivit! i gezuar, dhe erdhi te ulej prane mirebereses se tij te vogel. Kjo i tregoi se si donin ta martonin me urithin e shemtuar qe rrinte nen toke, ku dielli nuk hynte kurre. Kur tregoi kete gje, ajo i derdhi lotet rreke.

-Dimri po vjen, -tha dallendyshja, -une po kthehem ne vendet e ngrohta, a deshiron te me ndjekesh pas? Hip ne kurrizin tim dhe lidhu aty me rrip. Ne do te ikim larg urithit te keq dhe baneses se tij te erret, tutje maleve, ku dielli ndricon me bukur se ketu, ku vera dhe lulet jane te perjetshme.
Eja pra, eja me mua vogelushe e dashur, ti qe me shpetove jeten kur une dergjesha ne korridorin e erret, gjysem e vdekur nga te ftohtet.

-Po, do te vij pas! -tha Gishteza.
U ul ne shpinen e zogut dhe e lidhi rripin e saj me nje nga pendet me te shendosha; pastaj dallendyshja u ngrit siper mbi pyjet, detin dhe malet e larta te mbuluara me debore te perjetshme.

Gishteza ngriu, por u struk ne pendet e ngrohta te zogut duke lene jashte vetem koken e saj te vogel per te soditur me adhurim bukurite qe kalonin poshte saj njera pas tjetres.

Mberriten keshtu ne vendet e ngrohta. Dielli ndriste atje me me shkelqim se te ne dhe qielli dukej dy here me larg. Ne shpatet e avllite e shtepive rriteshin vile rrushi te bardhe e te zi; pyjet ishin plot me limona dhe portokaj; mendra kacurrele dhe mersina perhapnin ane e mbane eren e tyre te kendshme. Neper rruget femijet loznin me flutura krahegjera dhe ngjyra - ngjyra. Dallendyshja fluturonte e fluturonte dhe vendi behej gjithnje e me i bukur, derisa, me ne fund, ajo dhe Gishteza mberriten te nje pallat i mocem prej mermeri te bardhe te shndritshem, qe ngrihej midis pemesh te gjelbra te shkelqyshme, prane nje liqeni te kalter. Rreth shtyllave te larta te pallatit perdridheshin pjergulla dhe ne maj te tyre kishte nje tok cerdhe dallendyshesh. Njera prej ketyre cerdheve ishte banesa e dallendyshes qe po sillte Gishtezen.

-Ja banesa ime, -i tha zogu; -por nuk eshte e pershtatshme per ty, pastaj edhe une s'jam pergatitur te te pres. Zgjidh vete njeren prej luleve me te bukura; une do te vendos aty dhe do te bej ē'eshte e mundur qe ti te jetosh si jo me mire.

-Ē'lumturi! - thirri Gishteza, duke rrahur pellembat e saj te vogla.

Nje koloni e madhe e bardhe mermeri shtrihej pertoke ashtu sic kishte rene e thyer cope - cope; por, midis copave te saj kishin mbire me te bukurat lule te bardha.
Ja, aty ne njeren prej petaleve te gjera, dallendyshja vendosi vajzen e vogel.

Gishteza, e gezuar ne kulm, mbeti e mahnitur nga gjithe bukurite qe dukeshin rreth e rrotull ne kete vend magjepses.

Por sa cudi qe i erdhi! Nje burr i vogel, i bardhe dhe qe dukej tejpertej si qelqi, i gjat sa nje gisht, qendronte i ulur mu ne mes te lules.
Ai mbante ne koke nje kurore te arte dhe krahet i kishte te mahnitshem.

Ishte mbreti i luleve; cdo lule ishte pallati i nje burri te vogel dhe i nje gruaje te vogel, por ky na ishte mbreti i te gjithe atyre.

-O Zot, sa i bukur qe eshte! - i tha Gishteza dallendyshes me ngadale.

Princi i vogel u tremb shume kur shikoi dallendyshen qe, natyrisht, dukej nje zog gjigand perpara tij qe ishte aq i vogel e delikat, por kur veshtroi Gishtezen, ai u mahnit sepse ajo ishte zonja me e bukur qe kishte pare ndonje here.
I vuri asaj kuroren e tij te arte ne koke; e pyeti per emrin dhe nese deshironte te behej gruaja e tij.

Ē'burre ne krahasim me te birin e zhabes plake dhe urithin me pallto te zeze! Pote pranonte, ajo do te behej mbreteresha e luleve.

Vajza pranoi dhe menjehere asaj i erdhen per vizite zoterinj dhe zonja te bukura qe dilnin nga cdo lule per t'i sjell dhurata.

Nje pale krahe te tejdukshem, qe kishin qene te nje mize te madhe te bardhe, e kenaqen me shume se cdo gje tjeter. Keta krahe qe i ngjiti ne supet e saj i dhane mundesi Gishtezes te fluturonte nga nje lule ne tjetren.


Ne kete kohe ne cerdhen e saj dallendyshja kendonte kenget me te bukura; por thelle ne zemer ajo e ndiente veten shume te hidheruar qe ishte ndare nga mirembajtesja e saj.

-Nuk do te te quaj me Gishtez, -i tha mbreti i luleve.
-Ky emer eshte i shemtuar, kurse ti je e bukur, e bukur sic duhet te jete mbreteresha e luleve.
Qe sot e tutje ne do te te quajme Maja.

-Lamtumire, lamtumire! - tha dallendyshja e vogel duke fluturuar perseri drejt Danimarkes.

Kur mberriti atje shkoi perseri ne cerdhen e saj permbi dritaren ku autori i ketyre perrallave e priste te kthehej.

-Ēivit! Ēivit! - i tha ajo dhe keshtu ai mesoi historine qe lexuat.




[/color]

Nje shtepi per dimer

ateher...

na ishte nje here e nje kohe urithi Gustavo, ai jetonte ne nje shpell te thell ne pyje, dhe pothuajse nuk e shinte driten e diellit.

Gjithe kohen lexonte dhe flinte.

Gustavo kishte me qindraaaaa libra, dhe lexonte derisa i mbylleshin syte.

Nje dite vjeshte, dy miqt e tij, Filiberto dhe Alfonso, shkuan ta takonin dhe mbeten te cuditur!

-Gustavo! -tha FLiberto, -Duhet te dalesh pak ne ajer te paster! Ketu thelle ne shpelle, ndonje dite, pa te vene re kush, do te te bjeri te fiket e do te ngordhesh.
Nuk e di qe dimri eshte tek dera? Ti nuk ke mbledhur asnje ushqim per ditet e veshtira te dimrit. Nuk mund te jetosh vetem duke lexuar libra...-i tha Filibertoja Gustavos.

-Filiberto ka te drejte miku im,-shtoi Alfonso.-Ne duam te te ndihmojm Gustavo. Mund te qendrosh tek foleza jone e re, po te duash...-i tha ALfonso, Gustavos! Ne i kemi mbledhur ushqimet per dimer. Aty mund te sjellesh dhe librat e tua.

-Dhe Gustavoja pranoi te shkonte e te jetonte me dy miqt e tij.

Shtepia e Filibertos dhe Alfonsos ishte shume e mire, edhe shume e madhe...

Minjt e kishin rregulluar me shume kujdes. Kishin hapur edhe nje dritare te vockel per t'u ajerosur.

-Gustavoja mori me vete te gjitha librat e tij..ndjehej shume i kenaqur qe do banonte me dy minjt te cilet ishin shoket e tij te vetem.

-Gustavo lexonte shume, here pas here delte edhe ne ajer te paster nga dritarja qe kishin bere shoket e tij.

Ne dhjetor, ra shume debore dhe pllakosi nje i ftofet shume i madh...akulli dhe te ftohtett arriten deri brenda ne shtepi ku banonin tre shoket.

-Filiberto edhe Alfonso, e mbanin soben ndezur dite edhe nate, ngaqe ishte shume shume ftohte.

Ndersa Gustavo, rrinte ne shtratin e tij duke lexuar vazhdimisht librat qe kishte marr me vete.

Dimri u be edhe me i eger...

Drute per soben mbaruan te gjitha dhe i ftofeti as qe kishte ndermend te largohej...

Te tre miqt tane po na ngrinin nga te ftoftit i madh.

Ata vendosen qe te digjnin librat bashk me Gustavon, se ndryshe do ngordhnin nga te ftoftit,

dhe ashtu vepruan...

-Foleja ime e vjeter, ishte pak e rrenuar vertet, por te ftohtit nuk hynte aty brenda, -u ankua urith Gustavo...

Te dy miqt e tij, nuk e kundershtuan!

Pas ca kohesh, i kishin djegur pothuajse te gjithe librat e Gustavos...

Nje nate urith Gustavo, kur dy minjt po flinin, u largua pa u then asnje fjal, dhe shkoi tek foleja e tij e vjeter...

-Atje do te ken mbetur akoma disa libra per te lexuar!, -tha Gustavo!

Dhe shkoi serish ne shtepin e tij te vjeter e te rrenuar per te vazhduar leximin e librave qe kishte len ende atje...

dhe keshtu urith Gustavo, nuk pushoi kurr se lexuariiii...



MUZIKSHQIPPosted: 7/5/2011, 10:51
Na ishte nje here plaku me plaken, dhe na zihen njeri me tjetrin...
pasi u zun te dy keta, vendosen te ndaheshin,
por na duhej te ndanin dhe mallin qe kishin ne menyre te barabart...
...edhe keshtu ben.

*plaku merr kaposhin
*plaka merr macen
*plaku merr sheqerin
*plaka merr kripen
*plaku merr mashen
*plaka merr kacin

edhe u ndan si perfundimisht te dy pleqt...

kalon nje fare kohe, dhe plaka e lan kripen dhe e nxjerr ne diell per ta thar...mirpo kripa na humbi, avulloi, dhe ngeli plaka pa kripeeeee dhe nuk kishte me se te gatuante me, dhe na ngeli pa ngren plaka....ashtu

ndersa plaku kishte sheqer edhe hante sheqerin....keshtuuuu

kur plaka vinte per te trazuar zjarrin i digjeshin dokat (duart)

ndersa plaku kishte mashen edhe nuk digjesh...


nje dite prej ditesh, ngelen te dy si perfundim pa ushqime dhe pa lek...

edhe cte bej cte bej thot plaku!?...i thot kaposhit...

O kaposh

urdhero i thot kaposhi.

i thot plaku...kemi ngelur pa lek o kaposh, po dil e na gjej ndonje lek se nuk kemi me se te blejm buke.

e mire i thot kaposhi...

edhe keshtu vepron kaposhi, mer rrugen dhe niset per te gjetur lek per plakun...

ec e ec kaposhi, kur ne mes te rruges i del ujku.

i thot ujku kaposhit.

ku po vete o kaposh?

ja i thot kaposhi, kam dal te gjej ca lek se s'kemi me se te ham buke une edhe plaku...

oooo i thot ujku, a te vij edhe une me ty?

po... jo jo i thot kaposhi, se eshte rruge e larget edhe lodhesh.

jo ore jo, (i thot ujku) se nuk lodhem, po me ler te vij dhe une me ty.

epo mire hajde i thot kaposhi...dhe nisen te dy bashk.

ec e ec keta te dy, kur lodhet ujku.
i thot ujku kaposhit, o kaposh u lodha une, si t'ja bej?
a nuk te thash (i thot kaposhi) qe do lodhesh se eshte rruge e larget!
dhe e mer kaposhi ujkun dhe e fut tek barku...edhe nisen prap...

ec e ec, gjat rruges e njejta gje i ndodh edhe me dhelpren, lumin edhe ariun, edhe kaposhi beri te njeten gje si me ujkun(i futi te barku i vet) deri sa arriti tek mbreti.

kur arriti te mbreti kaposhi, hipi ne nje garth edhe ja nisi kenges...

kikiriki kikikua...dua cupen e mbretit per grua...
kikiriki kikikua...dua cupen e mbretit per grua...

kur e degjon mbreti.

hėu thot mbreti, kush eshte ky qerrata qe dashka cupen time per grua?

kapeni shpejt, i'u thot ushtareve te tij mbreti, dhe futeni tek kuajt e eger ta shkelin me kemb qe te ngordhi,,,dhe e kapin ushtaret e mbretit dhe e hedhin te kuajt e eger kaposhi...ndersa kaposhi,,,tak nxjerr ujkun nga barku dhe i ha ujku kuajt e eger.

del prap kaposhi dhe i'a nis prap kenges,
kikiriki kikikua...dua cupen e mbretit per grua...

hėu, prap mbreti, kapeni dhe futeni tek lepujt e eger, u thot mbreti ushtareve, qe ta han lepujt. e kapin ushtaret e hedhin kaposhin tek lepujt,,,kur kaposhi,,tak nxjerr dhelpren nga barku, dhe i ha dhelpra lepujt e eger,,,shpetoj prap kaposhiiii...
me te dal prap kaposhi i'a nis kenges serish...
kikiriki kikikua...dua cupen e mbretit per grua...

u cmend mbreti,,,kapeni u thot ushtareve dhe hidheni tek furra brenda qe te digjet nga zjarri...e kapin ushtaret e hedhin te zjarri kaposhin,,,,kur kaposhi tak, nxjerr lumin qe kishte tek barku i tij, dhe e shuan zjarrin lumiiiii,,,dhe keshtu shpetoj prap kaposhi.

del prap kaposhi dhe i'a nis prap kenges...

Kapeni tani, u thot mbreti ushtareve, dhe hidheni tek dhoma me florinj, te haj florinj sa te mbytet...
e kapin ushtaret, e fusin tek dhoma me florinj...
mbush barkun mire e mire me florinj kaposhi, dhe nxjerr ariun nga barku per te shqyer deren, e hap deren ariu, del kaposhi prap...
ne te ikur kaposhi, i'a merr edhe nje here kenges ne fund per inat te mbretit,,,kikiriki kikikua...dua cupen e mbretit per grua...edhe iken kaposhi, kthehet tek plaku...

u gezua plaku se i solli gjithe ato florinj kaposhi...

e shikon plaka dhe i vjen inat...
i thot plaka maces qe kishte ne shtepi...
po del edhe ti moj mace na gjej ndonje flori si kaposhi, se do ngordhim per buke...

e mire i thot macja se dal une,,,del macja, kap hardhuca, gjarprinj, neperka, edhe ja con plakes tek shtepia...i leshohen hardhucat ta han plaken...
ndihme...ndihme...po therriste plaka, bjer me kacit plaka hardhucave, po nuk mundte t'i vriste te gjitha...ndihme...ndihme...therriste plaka.

e degjon plaku qe po kerkonte ndihme plaka e shkret, dhe vete e ndihmon...dhe e shpeton plaken nga hardhucaaaaat....

dhe pastaj bashkohen prap plaku me plaken dhe jetojn prap sebashku te gezuaaaaar.....
suelaPosted: 7/5/2011, 10:50
Nji djalosh kishte dalė pėr gjah ne malet e Shqiperisė. Nji shqiponje fluturoi sipėr tij, dhe u ndal nė majė tė nji shkrepi. Shqiponja ishte jashtėzakonisht e madhe dhe mbante nė kthetrat nji gjarpėn. Mbas pakė shqiponja fluturoi prej shkrepit ku kishte ēerdhen. Djaloshi u ngjit atėherė nė majė te shkrepit, dhe gjeti nė ēerdhe zogun e shqiponjes qe po luante me gjarpėrin e mbytun. Por gjarpėri nuk ishte vėrtetė i mbytun. Befas ai lėvizi, ngrejti kryet, nxori thimthin dhe baei te pickonte zogun. N'atė ēas djaloshi nxori harkun, dhe vrau me shigjetė gjarpėnin. Mandej ai mori zogun e shqiponjes dhe u nis nga shpia e vet. Befas ai degjoi mbi krye zhurmėn e krahėvet te shqiponjes.

"Pse ma grabite foshnjen?" thirri shqiponja.

"Foshnja asht imja, sepse unė e shpėtova nga gjarpėri qė ti nuk kishe mbyte" pėrgjegji djaloshi.

"Jepmė foshnjen time, dhe unė tė jap si shpėrblim mprehtėsinė e syvet tė mi dhe fuqinė e krahėvet tė mi. Ti do tė jeshė i pamposhtun dhe do tė quhesh me emnin tim!"

I riu i dha shqiponjes zogun e vet. Kur u rrit zogu, ai i sillej mbi krye djaloshit, qė tash ishte bere burr. Me harkun e vet ai mbyti shumė bishė tė pyllit, dhe me shpatėn e vet preu shumė anmiq tė vendit. Ndėr tė gjitha kėto vepra shqiponja i printe dhe e drejtonte.

I ēuditun nga kėto punė, populli e zgjodhi mbret gjuetarin trim. Ai e quejti Shqiptar, qė do me thene "Bir i Shqiponjes", dhe mbretnia e tij mori emnin Shqiperi, qė do me thene "Vendi i Shqipetareve."
durrsakePosted: 16/4/2011, 22:33

KUKULLA E MOTRĖS
Kukullėn e motrės
Nė banjė e lau
Ndėrsa Besa e vogėl
Gjithė ditėn qau
I qenė prishur flokėt
Edhe nė fytyrė
Ia pat shtypur faqet
Nuk i mbet as ngjyrė
Nė mbrėmje babai
Benin e qortoi
Ndėrsa Besės sė vogėl
Kukull tjetėr i premtoi
8. 7. 99
12



QENI I VOGĖL SNUPI
Erdhi nė oborr
Njė qen me ngjyrė hiri
Beni shpejt e kapi
Dhe nė dhomė e mbylli
Kur erdhi babai
Nė mbrėmje nga puna
Babit i tha Beni
Nė oborr e nxura
U inatos babai
S`dua qen nė banesė
Ia lexoi medaljonin
Qė mbante adresė
Pastaj zonjės Tinė
Qenin ia dėrgoi
I tregoi ngjarjen
Tė falur i kėrkoi

ZOGU DHE BENI
I shqeu pantallonat
Pas zogut nė vrap
Hyri dhe nė ferra
Por s`mundi ta kapė
Zogu iku qiellit
Beni nė shtėpi
Sa u nevrikos
Mamaja e tij
U mbyll nė shtėpi
I mėrzitur fare
Zogu e nisi kėngėn
Nė tel mbi dritare

14



LIBRI I SHQYER
Beni nė bibliotekė erdhi
librin pėr ta kthyer
Nga pakujdesia
Kopertinėn e kish shqyer
I foli bibliotekistja
Kopertinėn duke shikuar
Pse kėshtu mor Ben
Librin e ke dėmtuar
Beni kokėn ulur
I turpėruar shkoi
Teta e bibliotekės
Babanė e lajmėroi

BENI DHE XHAXHAI
Njė ditė nė rrugė
Njė xhaxha kaloi
Mirėdita ēun
Benin e turpėroi
Beni uli kokėn
Iku me nxitim
Ia punoi xhaxhai
Pėr mosrespektim
Tė nesėrmen babai
E kishte dėgjuar
Me sjelljen e Benit
Sa ishte turpėruar



VONESA
Nė qytetin tonė
Mbahen karnavale
Edhe Beni i vogėl
Deshi tė hyjė nė valle
Ai u nda nga shokėt
Dhe shumė u vonua
Mamaja u mėrzit
Dhe shumė u dėshpėrua
Babai policinė
E ka alarmuar
Ndėrsa vetė me mėsuesin
Gjithkah ka kėrkuar
Nė mbrėmje shumė vonė
U kthye nė shtėpi
E solli xhaxhi polic
Me shokėt e tij

DUA ĒOKOLLATĖ
Nguli kėmbė Beni
Dua ēokollatė
Sa shumė e turpėroi
Babanė me inat
Kėtė herė nė shtėpi
Erdhi tezja Dritė
Po rastėsisht ēokollatė
Nuk pati atė ditė
Tezja Dritė inatin
Shumė shpejt ia zbuti
Me ēokollata xhepin
Benit ia mbushi



BENI DHE PESHKATARI
Peshkatarit afėr grepit
Peshku iu afrua
Beni e gjuajti gurin
Dhe ai u largua
U zemėrua peshkatari
Nisi t'i kėrcėnohej
Beni e mori ikėn
Nga liqeni tė largohej
U afrua babai
Falje i kėrkoi
Ndėrsa Benin rėndė
Ai e qortoi


BENI NĖ PISHINĖ
Beni bashkė me Lulin
Nė pishinė kanė shkuar
Pa lejen e babait
Atje pėr t'u freskuar
U hodh nė pishinė
Notin pa e mėsuar
Nė ujė u fundos
Shokėt e shpėtuan
Dhe babanė e Benit
Pėr kėtė e njoftuan
Shkuarjen nė pishinė
Vetėm ia ndaluan



FLETORJA E GJUHĖS
Fletoren e gjuhės
Beni e ka harxhuar
Vetura e biēikleta
Polic nė rrugė ka vizatuar
Papritur mėsuesi
Fletoren e hetoi
Benin pėr shkarravina
Atė ditė e qortoi
E shihni u tregon shokėve
Beni ē'ka ka vepruar
Nė fletoren e gjuhės
Ai ka vizatuar
Beni uli kokėn
I turpėruar ngeli
Me gabimin e tij
E tėrė klasa qeshi

KOMPJUTERI I BABAIT
Babai i thotė Benit
Me kompjuterin s'ka lojė
Me tė si veprohet
Unė ty tė mėsoj
Beni nga meraku
Aspak nuk duroi
E ndezi kompjuterin
Lojės ia filloi
I ka shtypur preklat
Pa pasur njohuri
E prish kompjuterin
E babait tė tij
Nė mbrėmje babai
Pakėz e qortoi
Pastaj kompjuterin
Nė servis e dėrgoi



LOJA ME BORĖ
Me topa bore Beni
Filloi tė luajė
Besės motrės vogėl
Filloi t'i gjuajė
Besa miturake
Filloi tė qajė
Babi qėlloi pranė
dėgjoi njė vaj
Babi mė s'duroi
Pak ėshtė nevrikosur
Pėr mbrapshtitė e Benit
Qė nuk kanė tė sosur

MURET E SHKOLLĖS
Beni mori shkumėsin
Di tė pikturojė
Nė murin e shkollės
Nisi tė vizatojė
Shokėt e qortuan
Po ai s'i dėgjoi
Shumė shpejt mėsuesit
Lajmi nė vesh i shkoi
E qortoi Benin
Nė sjellje e dėnoi
Babanė e tij
Nė shtėpi e lajmėroi



BUZĖ LIQENIT
Njė ditė vere Beni
Buzė liqenit u ul
Dhe nisi pulėbardhat
T'i gjuajė me gur
Xhaxhi kujdestar
Benin kur e pa
Mos u gjuaj pulėbardhave
Benit ai i tha
E sheh sa tė bukura
Dhe tė urta janė
Bukuri e liqenit
Shoqen nuk e kanė
Beni uli kokėn
I turpėruar shkoi
Xhaxhi kujdestar
Babait i tregoi

25

GRUSHTAT E BENIT
Rrinte nė njė skaj
Beni nė vetmi
Nuk dinte tė flasė
Me shokėt e tij
Njė djalė i afrohet
Dhe nis ta pėrqeshė
Beni i mbledh grushtet
Dhe do t'ia ngjeshė
Njė ditė nga pas shpine
Dikush e rrėzoi
Beni pa menduar
Me grushte e qėlloi
U alarmua mėsuesi
Deri nė drejtori
Tė nesėrmen nė shkollė
E thirrėn babin e tij
Babanė e Benit
Tė gjithė e informuan
Ndėrsa Benit vėrejtje
Nė ditar i shėnuan



BENI I SĖMURĖ
Beni dje nė borė
Ditėn ka rrėshqitur
Tėrė natėn e gjatė
Ai ka kollitur
Ka temperaturė
Shumė i digjet balli
Nė mėngjes te mjeku
E dėrgoi babai
E kėshilloi mjeku
Pėrjashta mos tė dalė
I dha kokrra e barna
Tė pijė edhe qaj

GJYSMĖVJETORI
Gjysmėvjetori
I vitit ka ikur
Me nota tė dobėta
Beni ka pėrsėritur
Babai i Benit
Sot nė shkollė ka shkuar
Suksesin e gjysmėvitit
Atje pėr ta dėgjuar
I nevrikosur babi
Shumė i turpėruar
Nga notat e Benit
Kur i pat dėgjuar



VONESA E BENIT
Rrugės pėr nė shkollė
Beni kur kalon
Vitrinave tė dyqaneve
Ndalet dhe shikon
I ndodhi njė ditė
Diēka u hutua
Iu shfaq harresa
Nė mėsim u vonua
E qortoi mėsuesi
Nė mėsime pse vonoi
Por mė shumė babai
Problemin kur e kuptoi

TELEFONATAT E BENIT
Pa lejen e babit
Ēdo ditė telefonon
Asnjėherė nė mbrėmje
Atij s'i tregon
Bisedon me shokė
Nuk do tė mendojė
Vallė nė fund tė muajit
Sa do tė kushtojė
Ėshtė fundi i muajit
Shumė ka kushtuar
Ėshtė sherri Benit
Babi ka kuptuar
E uli afėr vetit
Dhe shumė e qortoi
Aparatin telefonik
Atij ia ndaloi



BETIMI I BENIT
Babai nga Beni
Deshi tė kėrkojė
Sjelljet jo tė mira
Ai t'i harrojė
Si urdhėro tha Beni
Tė jap fjalėn time
Qė nga dita e sodit
S'do tė bėj gabime
Nga ajo ditė Beni
Mė kurrė nuk gabon
Sillet mirė me shokė
Dhe nė shkollė mėson

NĖ DITĖLINDJEN E BENIT
Beni pėr ditėlindje
Mua mė ka ftuar
I mbushi tė dhjetat
Ndjehet i gėzuar
Dhe xhaxhi Sokol
Bashkė me ne feston
Nganjėherė pėr Benin
Ai na tregon
Pasi hėngrėn tortėn
Ai ėshtė betuar
Do tė jem i sjellshėm tha
S`kamė pėr tė gabuar
Dhe pėr aventura
Unė s`do tė tregoj
Pėr notat e mira
Benin do ta lavdėroj



BENI NĖ TURNIR
Pėr ditėn e mėsuesit
Ka turnir nė shkollė
Beni me shokėt e klasės
Nė stadium luan futboll
Ai nė kėtė ndeshje
Luajti pėr mrekulli
Turnirin e shkollės
E fitoi klasa e tij
U gėzua mėsuesi
Mėmė edhe atė
Tash mė gjithnjė Beni
Ėshtė ēdoherė me fat

BENI SHUMĖ I MIRĖ
Thonė pėr ēudi
Beni ka ndryshuar
Dhe notat nė ditar
I ka pėrmirėsuar
Sillet mirė me motrėn
Dhe me shokė tė tij
Shumė i sjellshėm ėshtė
Oh sa mrekulli
Biēikletė tė re
Babai i ka blerė
Shumė e do mamaja
E pėrqafon pėrherė
Pėr fjalėn qė dha
E mbajti dhe s'tradhtoi
Oh sa lumturi
Tė gjithė i gėzoi



BRENGOSJA E BENIT
Nė njė ditė vjeshte
Sa shumė binte shi
Beni shumė brengosej
Pėr babanė e tij
Ulur te dritarja
Edhe po shikonte
Pėrse po brengosej
Mamasė po i tregonte
Kthimi i babait
Sa shumė e gėzoi
Iu hodh nė faqe
Dhe e pėrqafoi

DĖSHIRA E BENIT
Beni dorė pėr dore
Shėtit me babanė
Dikush akullore
Shet nė trotuar
Shumė i lakmon Benit
Po s'e thotė dot fare
Pėr tė kėrkuar akullore
Atij i vjen marre
Po babi i Benit
Ėndjen ia kuptoi
Nė vend se njė akullore
Dy ia pagoi
Beni i gėzuar
Shprehu falėnderim
Babit i dhuroi
Puthje e pėrqafim

LEONORADURRESIPosted: 16/4/2011, 22:22
VOGĖLUSHI BEN
Vogėlushi Ben
Me faqet si mollė
Kėtu nė mėrgim
Ai shkon nė shkollė
Ėshtė ca i llastuar
Shpesh thotė ka mėrzi
Pėr shokėt nė Kosovė
Dhe gjyshin e tij
Shpeshherė babait
Ai ia tepron
Nė detyra shtėpie
A nė rrugė kur gabon
Cili ėshtė Beni
Unė do t'ju tregoj
Por mė parė babait
Leje do t'i kėrkoj

NĖ AEROPLAN
Nė aeroplan Beni
Siē e ka zakon
Dua kokakolė
Limonadė s'kėrkon
I mrrolur babai
E shikon nė sy
Pse kėshtu mor Ben
Kola s`ėshtė pėr ty
Tetė stjuardesa
I solli kokakolėn
E pyeti pėr emrin
Dhe ia lėmoi flokun







NĖ KOPSHT ZOOLOGJIK
Nė vend tė bonbones
Gurin e mbėshtolli
Prapa telave majmunit
Beni ia hodhi
Majmuni u hidhėrua
Ia ktheu gurin prapė
Po xhaxhi kujdestar
Pranė Benit erdhi vrap
Ai me fjalė tė ashpra
Benin e qortoi
Kėtė ditė dhe babanė
Ai e turpėroi
Nė shtėpi babai
Sa shumė u zemėrua
Me sjelljet e Benit
Qė u turpėrua
4

VAZO E THYER
Beni nga ballkoni
Vazon e rrėzoi
Mė prit i tha Lulit
Dhe me vrap nxitoi
Nuk i mblodhi copat
As dheun se mblodhi
Iku bashkė me Lulin
Nė fushėn e sportit
U hidhėrua mamaja
Pėr dėmet qė u bėnė
Por mė shumė babai
Pėr Benin ēapkėn
Atė mbrėmje babai
Benin e qortoi
Lulja e copėtuar
Nė shportė mbaroi



DETYRAT E SHTĖPISĖ
Beni me nxitim
Detyrat i mbaroi
Mandej biēikletėn
Me vete e mori
Tė nesėrmen mėsuesja Anė
Kur ia kontrolloi
Shumė gabime i gjeti
Njėsh ia dhuroi
Pėr notėn e dobėt
Babai ia plasi fajin
Beni nga inati
shpejt e mori vajin

BENI DHE MACJA
Me thupėr nė dorė
Poshtė nė trotuar
Herėt nė mėngjes
Beni sot ka dalė
Macen lara-lara
Filloi ta godasė
Ndėrsa zonja Haidi
Nisi t'i bėrtasė
Pasdite Haidi
Te babai shkoi
Fjalė pėr fjalė tregimin
ajo e tregoi
Babai i Benit
Sa shumė u turpėrua
I kėrkoi tė falur
Zonja u largua
Nė mbrėmje babai
Benin e qortoi
Ngacmimin e maces
Rreptėsisht ia ndaloi



GĖNJESHTRA
Njė mbledhje tė prindėrve
Mėsuesi kėrkoi
Ndėrsa Beni fare
Babait si tregoi
Beni ēapkėn djalė
Ca fjalė i dėftoi
Babi s'pati kohė
Mėsuesin e mashtroi
Mėsuesi i Benit
Sa shumė u zemėrua
Ngriti telefonin
E vėrteta u zbulua

NĖ AUTOBUS
Nė autobus Beni
Mbahej si zotėri
Njė plakė nė kėmbė
E shikonte me habi
Hej ti ēun atje
Shoferi u zemėrua
Pse nuk e lėshon vendin
Kush tė ka mėsuar
Beni tash kuptoi
Nga vendi u zgjua
Ulu i tha plakės
Dhe u turpėrua



BENI ME BIĒIKLETĖ
E ngiste biēikletėn
Dhe sillej vėrdallė
Herė dilte nė rrugė
Herė nė trotuar
Por xhaxhi polic
Njė ditė e hetoi
Ngasjen e biēikletės
Nė rrugė ia ndaloi
U hidhėrua Beni
Nė xhaxhi policin
Por mė shumė babai
Kur e pagoi dėnimin

XHAMI I THYER
Beni nga oborri
Topin e shutoi
Atje nė ballkon
Xhamin e dėrmoi
Ua bėri nga frika
Filloi tė ngasė
Shpejt shkoi te Luli
Gjurmėt t'i humbasė
Babai i Benit
Sa shumė u mllefos
Ndėrsa mamaja
Pėr tė u brengos
Babai mori Benin
E solli nė shtėpi
E qortoi rėndė
Pėr dėmin e tij
lejla1Posted: 14/4/2011, 21:25
Tokshi e Bokshi
Dy burra t’ri
Kalojshin jetėn
Tue ba mrapshti.


02. Ishin pėrtaca
s’punojshin gja
Ē’iu vinte n’dorė
s’lejshin pa ba.


03. Iu kish dalė fama
Pėr shumė hajni
kishin ba vjedhje
N’nja treqind shtėpi.

04. Tatar Bishtleshti
Pret lopė njiherė
Dhe e var mishin
Mbi zjarr me e terė.


05. T’nesrit ai herėt
Tue u nisė nė punė
Para se tė dali
Porositi gruen:


06. ,,Kushdo qė tė vijė
si mysafir,
Porosinė time
Mbaje mend mirė.

07. Ke pėr t’i dhanė
Nė gotė ujė me pi
E jo me knatė
As me buri.


08. Se kur t’merr knatėn
Ēon kryet hava
Dhe na e shef mishin
Qė e kemi varė n’tra’’.


09. Kur qe kah dreka
Dy vetė po vijnė
Tatar Bishtleshtit
Ia gjetėn shpinė.

10. Njani prej tyne
U quente Toksh
Shokun ia njohim
Me emnin Boksh.


11. Kur kta hynė mbrenda
Pėrshėndetėn gruen
Dhe pa vonue
Pak ujė kėrkuen.


12. U habit grueja
Me knatė iu dha
Masi piu Tokshi
Bokshit i tha:

13. ,,Si asht havaja,
A po din gja?’’
Iu pėrgjegj Bokshi:
,,Fort qenka vrā’’


14. ,,Ani, tha Tokshi
Se kthjellet natėn’’
Dhe vazhduen rrugėn
Mbasi e kthyen knatėn.


15. Tatar Bishtleshtit
kur kthehet n’shpi
I kallxon grueja
Sesi kanė pi.

16. ,,Dy vetė t’panjohtun
Dy burra t’huej,
Pėr harresė t’sajėn,
Me knatė pak ujė.’’


17. ,,Mirė, tha Tatari,
Po a thanė gjā?’’
,,Njani tha, qielli
Fort qenka vrā’’.


18. Tjetri ia priti
,,Ka me u kthjellė natėn’’
.Mandej shpejt duelėn
Mbasi e lanė knatėn.

19. ,,He moj ti grue
Moj e pamend!
Ēou t’a mblojmė mishin
N’nji tjetėr vend’’.


20. ,,S’guxojmė ta lajmė na
Aty tash varė’’.
Dhe shpejt e muerėn
Dhe e shtinė n’hambarė.


21. Kur dikur natėn
Askush pa ndi
Tokshi e Bokshi
Iu futėn n’shpi.

22. As qeni i rojės
Si ndjeu n’oborr
As s’i ndinė mbrenda
Macė as maēorr.


23. Tatar Bishtleshtit
I shkojnė te kryet
Qė n’nji gjumė t’randė ai
Kishte mbyllė sytė.


24. Tokshi si grue
Fillon me thirrė
,,Ku e lamė mishin
,A e mshefėm mirė?’’

25. ,,Flejė mori grue
Mos kij merak
N’hambarė e mbyllėm
Na me kapak’’.


26. Pėrgjegjė Bishtleshti
Ashtu n’kllapi
Dhe vazhdon gjumin
Me plot qet’si.


27. Dikur Bishtleshtit
Gjumi i del vet
Dhe i thotė grues
,,Pėr mish pse vetė?’’

28. ,,Paske pa andėrr,
Se s’tveta gjā’’
Atėherė Bishtleshti
Pa ēka asht bā.


29. Hapi hambarin
Por e gjet thatė
Dhe shpejt mbas hajnave
U nis at natė.


30. Ara, livadhe
Fusha tė gjana
Me nji dritė t’zbehtė
I ndriēonte hana.

31. Buzė nji livadhi
Pa tue vrapue
Tokshin e Bokshin
Me thes ngarkue.


32. Trimnisht Tatari
Tash iu vu mbrapa
Tue iu afrue
Me tė mėdhej hapa.


33. Pėr fat t’Bishtleshtit
Tokshi u ndal
Me e lidhė opingėn
Mbi n’nji cung n’mal.

34. Tatar Bishtleshti
Rrugėn trupoi
Edhe prej Bokshit
Thesin kėrkoi:


35. ,,I randė asht thesi
Ma ep tash mue
Ti e ke rendin
Pak me pushue’’.


36. Pa pritesė Bokshi
Thesin ia lėshoi
Me thes n’krah malit
Tatari shkoi.

37. Kur mbrrin Tokshi
Shokun e vet,,
Ku e ke thesin?’’
Habitshėm e vetė.


38. ,,Ku e kam thesin!?
A e more ti?’’
,,Jo unė se mora
As ku asht nuk di!’’


39. Tatar Bishtleshti,
ndėrmend u ra
,,Ai thesin neve
Marrė na ka pra’’.

40. Edhe dy hajnat
U kthyen pėrsėri
Tatar Bishtleshtit
Iu futėn n’shpi.


41. Iu afrue Bokshi
Grues nė gjumė
,,Hej grue, grue,
Mishin ku e mbluem?’’


42. ,,Flej, or ti njeri’’
Pėrgjegjė n’kllapi
,,Nėn shtrat na mishin
E kena shti’’.

43. Pak ma vonė
Gjumi i del vet
,,Pse m’thirre o njeri’’
Burrin e vetė.


44. ,,Jo, unė nuk t’thirra
As kurgja s’di
Por prap ne hajnat
Na kan hy n’shtėpi’’.


45. Tatar Bishtleshti
E rroku nji hū
Tokshit e Bokshit
Mbrapa iu vu.

46. Ai i sheh hajnat
N’nji ledinė tė gjanė
Tue mbajtė n’krah thesin
Ikshin pėr hanė.


47. Shpejt, si vetima
Trup para u del
Kall nji zjarr t’madh ai
Nėn lis nė zabel.


48. Krejt lakuriq ai
Xhvishet aty
Bėrtet dhe qeshet
Rreth flakės tue k’cy.

49. Me thėngjill bāhet
Si futė i zi
Dhe andėrr ethet
K’shtu me ti shti.


50. Nji hū si helli
Ai e kishte kapė
Piqte bretkoca
Breshka e ēorapė.


51. Tokshi e Bokshi
Kur e hetuen
T’dy gjujt nga frika
Gati i lėshuen.

52. Me nji unė t’madhe
Me helli n’krah
Tatar Bishtleshti
I msyen ata.


53. Tokshi e Bokshi
L’shuen thesin n’tokė
Dhe muerėn ikėn
Qė t’shpėtojnė me kokė.


54. Dhe ndėrsa hajnat
Nji gardh kaluen
Hajnitė e veta
Shtrenjtė i paguen.

55. Sepse Tatari
Aty i mbėrrinė
Me hū ua nxori
Nga tri dredhė n’shpinė.


56. Prej asaj nate
Hajnave tė vjetėr
S’iu ra ndėrmend
Tė vjedhin tjetėr.